Tadej Pogacar wint Amstel Gold Race met een glimlach

De televisiecamera aan de finish kan op de Rijksweg in Berg en Terblijt mooi inzoomen op de naderende winnaar. Tadej Pogacar kijkt eens rustig om, glimlacht zijn mooiste glimlach en priemt een wijsvinger in de lucht. Een paar blonde haren steken door de wielerhelm. Lekker dagje gefietst en de hoge verwachtingen weer eens waargemaakt met een prachtige zege. Wielerfans blij, koersdirecteur Leo van Vliet blij. Hijzelf blij.

Geen fotofinish in de Amstel Gold Race dit keer, zoals de afgelopen twee edities toen Wout van Aert en Michal Kwiatkowski wonnen met luttele millimeters verschil. Nu stond de rest in de verste verte niet op de foto. Pogacar richtte een zelden gezien slagveld aan in de kille 57ste editie van ‘Limburgs Mooiste’. Na 253 kilometer had er maar één recht op de overwinning.

Wat een verhaal na afloop, toen een zichtbaar toch wel vermoeide Pogacar vertelde dat hij in de vroege finale van de wedstrijd dertig kilometer met een ‘afloper’ (langzaam leeglopende band) had moeten rijden, omdat zijn ploegleider niet vooraan in de koers kon komen. Pas op 38 kilometer voor de finish, vlak voor de Kruisberg, had hij eindelijk van fiets kunnen wisselen. „Ik was behoorlijk gefrustreerd.”

Lees ook: Demi Vollering wint ‘eindelijk’ de Amstel Gold Race

Nog een mooi detail: de winnaar bedankte uitbundig Mathieu van der Poel. De ‘lievelingstegenstander’ van Pogacar – de twee kunnen binnen en buiten de koers goed met elkaar overweg – ontbrak zelf in Limburg omdat hij na eerdere zeges in Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix een punt had gezet achter zijn voorjaar. Toch had ‘MvdP’ volgens Pogacar een cruciale rol gespeeld. „Drie dagen geleden stuurde hij me nog een berichtje.” Aanvallen op de steile Keutenberg, luidde het advies, waar Pogacar inderdaad zijn beslissende slag sloeg. „Mathieu vertelde dat ik daar moest gaan omdat die klim me het beste ligt. Ik zal hem bedanken.”

Volgauto koersdirecteur

Maar hoe indrukwekkend de demonstratie van Pogacar ook was, kritiek is er ook. „Dit zijn incidenten waar de koers niet beter van wordt”, roept de Belgische tv-commentator Karl Vannieuwkerke op Sporza, als de volgauto van koersdirecteur Leo van Vliet in de laatste tien kilometer tot twee keer toe vlak voor koploper Pogacar gaat rijden en zo de luchtweerstand breekt. Uitgerekend op het moment dat de nummer twee in de wedstrijd, de Ier Ben Healy, zijn achterstand wat lijkt in te lopen en de Sloveen nadert tot op twintig seconden. Vannieuwkerke: „Wat zit die auto daar te doen? Healy heeft helemaal niets voor zich. Wel eerlijk spelen.”

Koersdirecteur Van Vliet zal wijzen op de smalle weggetjes in de finale, waar auto en renner elkaar nauwelijks kunnen passeren. In 2019 ontstond ook discussie, toen Mathieu van der Poel uit de achtergrond ‘vanuit het niets’ terugkwam en in de laatste meters alsnog onnavolgbaar won. De wedstrijdleiding zou die dag de koplopers niet goed op de hoogte hebben gehouden van de verschillen. Ook toen won de renner die Van Vliet op voorhand tot zijn favoriet bestempelde.

„Het zou fantastisch zijn als een winnaar van de Tour de France hier in Limburg wint”, sprak Van Viet aan de vooravond van zijn 27ste editie als koersdirecteur. De Westlander vertelde erbij dat hij voor de zekerheid vooraf nog even had gebeld met Mauro Gianetti, manager van Pogacars ploeg UAE. Of de kopman echt kwam meedoen om de zege en niet alleen maar „om een stukje vlaai te eten”? Gianetti, in 1995 winnaar in Limburg in de laatste editie onder Van Vliets voorganger Herman Krott, had hem gerustgesteld. Pogacar kwam voor de winst.

Gelukkig voor Van Vliet, die het in ‘zijn’ koers moest doen zonder de andere twee van ‘de grote drie’, die het wielrennen momenteel domineren. Zonder Van der Poel ontbrak de enige Nederlandse kanshebber, zonder kopman Wout van Aert reed zijn ploeg Jumbo-Visma kansloos mee.

De Sloveen Tadej Pogacar dunt op de Cauberg de kopgroep uit in de 57ste editie van de Amstel Gold Race. Foto Vincent Jannink/ANP

Van Vliet wist: winnaar Pogacar geeft zijn wedstrijd cachet. De tweevoudig Tourwinnaar, nog altijd pas 24 jaar, is bezig aan een voorjaar zonder weerga. Na ziekte schitterde hij half februari met winst in zijn eerste wedstrijd, over de gravelstroken rond het Spaanse Jaén. Hij was oppermachtig in de rittenkoersen Ruta del Sol en Parijs-Nice, won voor het eerst de Ronde van Vlaanderen – na de Ronde van Lombardije (twee keer) en Luik-Bastenaken-Luik de derde van de vijf ‘monumentale’ klassiekers die hij tot nu toe op zijn naam schreef.

Dat hij vorig seizoen de Tourzege moest laten aan Jonas Vingegaard lijkt Pogacar te hebben geprikkeld nog harder te trainen. De Sloveen had blijkbaar genoeg overschot om aan zijn volle programma – hij rijdt komende week ook de Waalse Pijl (woensdag) en Luik (zondag) – op het laatst nog de Amstel Gold Race toe te voegen. En wist zich sterk genoeg om resultaat te halen.

Hij demonstreert al overmacht op de Cauberg, waar hij de kopgroep op 80 kilometer voor de finish uitdunt tot elf man. Op zomaar een vlak stuk, nog 56 kilometer, laat hij de rest minutenlang naar adem happen. Achteloos terug naar voren na een fietswissel, een paar kilometer verder kan alleen Tom Pidcock volgen op de Eyserbosweg. Maar halverwege de Keutenberg, op 28 kilometer voor de eindstreep, moet ook de Brit lossen. De rest doet Pogacar wel solo – nou vooruit, met een beetje hulp van de koersdirectie.