Er is een risico dat je María José Llergo onderschat. Dat komt door de schaduw van haar landgenote Rosalía, die een beetje over haar heen hangt. Beiden vernieuwen de traditionele flamencowereld van binnenuit: ze studeerden allebei aan hetzelfde instituut in Barcelona, onder dezelfde docent, en Llergo debuteerde in het jaar dat Rosalía haar doorbraakplaat El Mal Querer uitbracht. Vergelijkingen liggen dus voor de hand, en bij Rosalía, het genie uit Sant Esteve, valt iedereen een beetje in het niet.
„Ik ben niet de volgende Rosalía, ik ben de eerste María José Llergo”, zei de 29-jarige Andalusische strijdbaar bij de NPR. En terecht, want ze heeft een heel eigen stijl, eigen stem en eigen ambitie, zoals ze al liet horen op haar ep Sanacíon in 2020. Op debuutalbum Ultrabelleza diept ze alles verder uit, met een stuk meer uitstapjes naar zwoele r&b, opzwepende elektronische muziek en andere moderne stijlen, zonder haar roots los te laten – niet te onderschatten dus.
‘Superpoder’ (superkracht) heeft aantrekkelijke en smaakvolle synths. Ze maakt in dat nummer sterk korte metten met haar verleden en hoe de buren over haar roddelden, toen ze als kind door hormoonproblemen constant ziek was en van ziekenhuis naar ziekenhuis ging. Sterk klinkt ze ook in ‘Visión y Reflejo’, waarin we ineens een furie in haar stem horen die haar óók past. En ‘Lucha’ is een verleidelijke, dansbare afsluiter die naar meer smaakt.
Toegegeven, single ‘Rueda, Rueda’ doet wel denken aan Rosalía: een a capella opening met handklap, waarna je in warme elektronica wordt gedompeld. Toch blijft de stem van Llergo helemaal van haar. Niet heel vol, wél vol karakter.
