Als donderdag- en vrijdagavond in Afas, Amsterdam, het concert van Son Mieux begint, zal ieder muzikaal accent, iedere kleur, iedere stembuiging door de groepsleden grondig uitgedacht zijn. Want voor Son Mieux, de groep onder leiding van zanger Camiel Meiresonne, is een optreden meer dan het podium oplopen en liedjes spelen. Son Mieux kleurt alle details met een boodschap en visie. Dat blijkt ook tijdens een repetitie in Zwolle, acht dagen voor de twee uitverkochte shows in Afas, Amsterdam, die de band deze week zal geven.
Op een doordeweekse middag wordt in popzaal Hedon, voorafgaand aan een optreden, de setlist doorgenomen. Eerder al was er een vergadering van de zeven muzikanten plus ongeveer twaalf medewerkers – ook de vrachtwagenchauffeur, technici, roadies en managers – om de voorbereidingen door te spreken en het groepsgevoelaan te wakkeren. Nu staan de bandleden op het toneel en worden de knelpunten van een aantal liedjes doorgespit. Zanger Camiel Meiresonne (30, Den Haag) leest de titels en de bijbehorende aanmerkingen op van zijn telefoon. Daarna spelen ze samen het nummer en overleggen de oplossingen. Muzikantenjargon kaatst heen en weer: drummer Olivier Lucas heeft „ruzie met de overhead”, violiste Maud Akkermans hoort soms „sswish sswish„ als bijklank van haar spel. En de backing vocals mogen wijder, al wil bassist Timo Prins het koortje van ‘Come Back Again’ anders: zeven stemmen die tegelijk ‘desssire’ zingen, dat werkt niet.
Lees ook Publiek moet – en gaat – uit de stoelen bij Son Mieux
Intuïtief
De muzikanten zijn toegewijd en veelzijdig: Justin Schellekens speelt sax, percussie en keyboard, Timo Prins speelt basgitaar en keyboard, Niels de Maa zingt en speelt verschillende soorten gitaar.
Camiel Meiresonne is gitarist en zanger, en drumt sinds zijn zesde. Als enige van de groep heeft hij geen muzikale opleiding, zijn inzichten noemt hij „intuïtief”. Tijdens de repetitie wordt uitgebreid stilgestaan bij zijn percussie-solo in ‘Come Back Again’; zal hij met of zonder sambabal op de conga slaan? Meiresonne trommelt een swingend fragment, inclusief sambabal. „Die eenzestiende, die wil ik er echt in”, zegt hij.
Twee dagen later, in een koffiezaak vlakbij zijn huis in Den Haag, legt hij het belang uit van die sambabal. „Die geeft een extra vibratie die je met blote handen niet krijgt. Ik vind dat je beloften moet inlossen. Als je in het begin van een nummer informatie geeft waardoor het publiek wil dansen, zoals door die eenzestiende, dan mag dat aan het einde van de song niet wegvallen. Dat zat me dwars.” Uiteindelijk bleek het zonder sambabal te kunnen, omdat de eenzestiende ook in de drumpartij zat.
Het nu zevenkoppige Son Mieux begon rond 2015 als een solo-project van Meiresonne, hij speelde singer-songwriterliedjes met akoestische gitaar. Er kwamen bandleden bij en de stijl veranderde in dromerige rock, zoals op het album Faire de Son Mieux (2019). Er sloten zich nog meer muzikanten aan en op The Mustard Seed, opgenomen en uitgebracht tijdens de lockdowns, presenteerde de groep zich als extravagante discorockformatie, met wervelende nummers als ‘1992’ en ‘Everything’. De nauwkeurig geslepen discosound, waarbij pianoaccenten, strijkers, blazers en falsetzang lijken samen te zweren om zo snel mogelijk de heupen in beweging te brengen, aangevuld met ontregelende synthesizernuances, klinkt zowel nostalgisch als eigentijds.
Multicolor
Deze aanpak leverde nieuwe fans op en een Edison en werd vorig jaar bekroond door het succes van de single ‘Multicolor’, in 2022 het meest gedraaide liedje op de Nederlandse radio. De groep gaf steeds grotere concerten, zoals op hoofdpodia van festivals als Lowlands, Pinkpop en Sziget in Hongarije.
Maar het liefst speelt Son Mieux eigen optredens, zoals in de Afas. Daar kunnen ze alles zelf bepalen: kleding, licht, decor, choreografie.
Onder choreografie blijkt Meiresonne niet zijn danspassen te verstaan, maar de manier waarop de muzikanten zich over het podium bewegen. „Het gaat over hoe we de ruimte vullen. Dat als ik de kant van Timo op loop, hij mijn plaats inneemt, zodat we niet op een kluitje staan en er ergens anders gaten vallen. Zo letten we voortdurend op elkaar.” Van optredens van buitenlandse artiesten leerde hij dat er meer doordacht en uitgestippeld is, dan het publiek denkt. Dat is belangrijk, zegt hij. „Ik denk dat de toeschouwer niet bewust registreert volgens welk patroon wij over het podium bewegen, maar dat het uiteindelijk toch bijdraagt aan de hele ervaring.”
Tijdens het concert in Hedon, vertelt hij, speelden ze voor het eerst hun nieuwe single ‘Tonight’, een ballade-achtig nummer met een persoonlijke tekst (‘Feel the years, feel the pain/ Feel the tears drifting away’). „Het kreeg die avond het meeste applaus van alle liedjes.” Dat ‘Tonight’ voor veel mensen een belangrijk nummer is, hadden ze de afgelopen maand al vaker gemerkt. „Niet eerder hebben we zoveel reacties gehad op een liedje als op dit.” Mensen stuurden hem berichten. Ze hadden steun aan het nummer, omdat ze „een dierbare waren verloren, door overlijden of op een andere manier.”
Ik weet niet of ik zanger zou willen zijn als ik niet kon optreden
Dit vindt hij het belangrijkst als muzikant: zien hoe liedjes effect hebben op het publiek. „Ik weet niet of ik zanger zou willen zijn als ik niet kon optreden. Tijdens de lockdown moest je de waardering meten aan cijfertjes, van airplay op de radio en van streams. Dat zegt me weinig. Ik wil ter plekke zien hoe mijn werk resoneert op de gezichten van de mensen in de zaal. Ik hoop te zien dat een liedje iets voor ze betekent.”
Lees ook Debuut Son Mieux is goedmoedig en dansbaar
Hij schreef ‘Tonight’ voor zijn vriendin Rosa. „We ontmoetten elkaar in een voor ons allebei ingewikkelde periode. Zij had haar dingen, en ik moest mijn verslavingen bij de deur zetten. In die tornado was het moeilijk er voor elkaar te zijn en elkaar te steunen. Soms wilde ik het liefst wegrennen.” De tekst over gezamenlijke kracht, schreef hij op zo’n moment. „Juist toen ik eigenlijk weer weg wilde maar voelde: ik moet blijven staan, want hier wil ik zijn. Bij haar.” Hij drinkt zijn kop koffie leeg.
De verslavingen zijn inmiddels overwonnen. „Want ‘onsterfelijk’ ben ik niet, heb ik intussen geleerd.” Tot zo’n vijf jaar geleden ging hij veel uit en haalde nachtenlang door, met behulp van drank en drugs. Hij grijnst. „Ik heb er geen spijt van, ik heb genoten van alles wat ik meemaakte. Maar voor een deel weet ik niet eens meer wát ik meemaakte. De herinnering is wazig. Dus is het dan de moeite waard?” Destijds schreef hij vaak ’s nachts, na het uitgaan, nog liedjes. „Uiteindelijk ben ik zonder al die afleiding toch productiever. Dat leven zou ik nu ook niet meer volhouden. Ik wil helder zijn.”
Broederschap
’s Middags in Hedon zit vriendin Rosa de Jong naast de geluidstafel, met een aantekenblok op schoot. Sinds een jaar helpt De Jong, muzikant en theatermaakster, bij de regie van de concerten. Ze stimuleerde de groep om na te denken over hun boodschap, vertelt ze. „Als ik naar een concert ga van Son Mieux, met welk gevoel ga ik dan na afloop naar huis?”, was de vraag die ze bespraken bij een bord „afhaal-Thai”. „De uitkomst: broederschap. Het zou het mooist zijn als mensen na afloop een gevoel van samenzijn hebben met hun naasten, of met andere aanwezigen in de zaal.”
Zo bedachten ze een „lijn”: van kil naar warm, van zwart/wit naar kleur; te zien in kleding, licht en decor. De show zal openen met het uitbundige ‘This Is The Moment’, waarbij de muzikanten zich gedragen als kille sterren zonder emotie. „Je toevlucht zoeken in feestgedruis”, noemt De Jong de entree. Van groots en spectaculair ontwikkelt de sfeer zich naar introspectief, zoals bij de akoestische set op een kleiner podium in de zaal.
Intussen verkleurt het statige decor van koel naar warmere tinten, en verandert de kleding van gedistingeerd in feestelijk. De stijl van het laatste nummer zal liefde en saamhorigheid verbeelden. Er zijn explosies van kleur, bliksem en een paar nog geheime ingrediënten, die De Jong in een reeks schetsen en storyboards heeft uitgetekend.
Camiel Meiresonne zal later vertellen dat zijn groep altijd „een stap verder is dan de locatie”. „Toen we nog in cafés speelden, deden we alsof we in een mooie popzaal stonden. Toen we in Paradiso speelden, moest het overkomen als de Afas. Ik ben benieuwd hoe het straks zal gaan. Ik denk dat we donderdag en vrijdag alweer spelen alsof we in een stadion staan.”
Son Mieux speelt 23/11, 24/11 in Afas, Amsterdam
