Als workaholic Bernard weer eens te laat thuiskomt en daardoor bovendien de verjaardag van zijn dochtertje Eve mist, is voor zijn vrouw de maat vol. Zij trekt met Eve naar haar moeder zodat Bernard eens goed kan nadenken over zijn prioriteiten. Als hij per ongeluk drie keer over een antiek sieradendoosje wrijft, komt er tot zijn schrik een ruim 2000 jaar oude djinn uit, Flora (Melissa McCarthy). Dat djinns slechts drie wensen vervullen, is een misverstand zegt Flora tegen Bernard als hij van zijn schrik bekomen is: zij kan elke wens vervullen. Emoties ombuigen naar een gewenst gevoel lukt dan weer niet, dus Bernard moet op andere wijze de harten van zijn vrouw en dochtertje terugveroveren, waarbij Flora (niet altijd nuttige) assistentie biedt.
Genie is gebaseerd op de BBC-televisiefilm Bernard and the Genie (1991) van scenarist Richard Curtis. Hij schreef het voor zijn grote doorbraak, Four Weddings and a Funeral (1994), daarna volgden nog vele romkoms van zijn hand, waaronder Notting Hill en Love Actually. Net als Love Actually speelt Genie zich af rond de kerstdagen. Genie is zeker niet Curtis’ beste scenario, daarvoor bevat het te veel flauwiteiten. Zo zien we geestverschijning Flora, die sinds de Middeleeuwen niet meer opgeroepen werd, haar haar wassen in een toiletpot en heeft ze Jezus nog meegemaakt, „the big J”. Een subplotje over de Mona Lisa houdt de boel nodeloos op.
Halverwege heeft McCarthy haar nummertje wel gedaan en wordt de film beter, al lukt het niet allerlei kerstclichés te vermijden. Maar goed, Genie is dan ook bedoeld als hartverwarmende kerstfilm: familie is belangrijk en materiële goederen zijn ondergeschikt aan liefde en aandacht. Het lukt Genie uiteindelijk nipt om het warme kerstgevoel te bewerkstelligen waar het naar streeft, maar hij haalt niet het niveau van oude Hollywoodkerstfilms als The Bishop’s Wife (1947), waar hij overduidelijk door geïnspireerd is.
