Empathie, daar kan de wereld wel wat meer van gebruiken – de nieuwe voorstelling van Club Guy & Roni komt op het juiste moment. In Islands of Empathy, onderdeel van hun serie The Human Odyssey, gaan choreografen Guy Weizman en Roni Haver op zoek naar empathie in een maatschappij die gericht is op individualisme en zelfredzaamheid. Een wereld waar niet onze naasten, maar zelfhulpboeken en telefonische hulplijnen een uitweg moeten bieden uit de chaos van het dagelijkse bestaan.
Weizman en Haver zochten raad bij Senegalese ‘griots’, de wijze vertellers die een verbindende factor in de samenleving zijn door hun verhalen over geschiedenis, tradities en de op gemeenschapszin gerichte Ubuntu-filosofie.
Een mooi uitgangspunt, maar de uitwerking in de voorstelling is zwak, niet erg origineel bovendien. Een van de weinige duidelijke lijnen in Islands of Empathy bijvoorbeeld wordt gevormd door de geacteerde scènes waarin Katarina (danseres Sofiko Nachkebiya) telefoongesprekken voert met centralist Alex (danser Adam Peterson) van de Empathy Hotline.
Als zij hem na diverse rondjes „blijf aan de lijn” te pakken krijgt, blijken achter haar futiele problemen – mislukte rijst, een dode vis, een ongeïnteresseerde echtgenoot – gevoelens van wanhoop, onvermogen en eenzaamheid schuil te gaan. Het gehuil van een baby valt intussen stil; de suggestie wordt gewekt dat Katarina haar kind heeft doodgeschud. Nachkebiya en Peterson acteren aardig, maar dergelijke telefoongesprekken als noodkreten in de individualistische samenleving zijn bepaald niet meer origineel.
Lees ook Guy en Roni stellen grote levensvragen en geven vooral amusante antwoorden
Willekeurigheid
Een ander terugkerend element zijn de korte uitbarstingen van Sabar-dans van de Senegalese danseres Awa Seck op de snelle Sabar-ritmes door percussionisten Pape Seck en Niels Meliefste (Slagwerk Den Haag).
Ze worden als strooigoed ingezet en de functie in het geheel is dunnetjes: de zeven dansers van Club Guy & Roni proberen bij wijze van verbinding en empathie haar danstaal te leren en te imiteren in een synchrone groepsdans. Bijna alle groepsdansen zijn synchroon; lekkere choreografietjes met woeste zwenkingen en zwaaiende ledematen, soms een soort geknakte variant van klassiek.
Dat het lastig is om in dans iets behartigenswaardigs over empathie te verwerken, realiseren de makers zich terdege. Zo spreekt danseres Angela Herenda een wat hoogdravende omschrijving van empathie uit die onmogelijk exact in beweging is te vangen. Anderzijds: de hand die soms op een schouder wordt gelegd, is eloquenter dan ellenlange verhandelingen, net als de manier waarop een danser zich soms láát bewegen door de anderen.
Wel stuwt de percussie van Pape Seck op djembé en kalebasdrums de voorstelling af en toe flink op. Maar in het algemeen ontbreekt een duidelijke lijn, een samenbindend, dwingend concept, waardoor de voorstelling brokkelig wordt. Ontwikkeling ontbreekt en er sluipt een zekere willekeurigheid in. Het krachtigst zijn de knalgele kostuums van Tania Ballve, het uitstekende lichtontwerp van Maarten van Rossem, en vooral de bijdragen van percussionisten Seck en Meliefste.
