Samara Joy laat zangnootjes bungelen aan bungeekoorden

Begin deze maand was de Amerikaanse jazzvocaliste Samara Joy groot nieuws: ze sleepte twee Grammy’s in de wacht. De prijs voor het beste vocale jazzalbum lag enigszins in de lijn der verwachtingen, want haar album Linger Awhile met bewerkte jazzklassiekers als ‘Misty’ en ‘Round Midnight’ was zeer goed ontvangen. Maar met de prijs voor Beste Nieuwe Artiest werd Joy een grote verrassing; ze gaf er onder meer het indierockduo Wet Leg, de Eurovisie-winnende rockband Maneskin en zangeres Latto mee het nakijken.

Het voelt deze weken alsof ze op een wolk zweeft, vertelt een lachende Samara Joy zondagavond op het podium van LantarenVenster in Rotterdam. Haar ‘Can’t Get Over This Mood’, de frivole openingstrack van haar album, sluit aan op dat gevoel. Zong Sarah Vaughan het slepend en verlokkelijk, Joy levert een crispy, verkwikkende versie af.

Samara Joy, haar achternaam McLendon heeft ze laten vallen, brengt met haar zang grote jazzstemmen in herinnering. Er is geen artikel dat er niet aan refereert hoe ze een ‘oude ziel’ is, hoe ze met eenzelfde soort diepte zingt als Sarah Vaughan of Ella Fitzgerald. Hoe ze je met die romige stem vol vibrato transporteert naar een andere tijd. En ook hoe ze juist kiest voor zang in de klassieke jazztraditie. Interpreteren jonge zangers niet zo vaak meer het American Songbook – te oubollig. Zij heeft er juist lol in, er valt nog veel in te ontdekken.

https://www.youtube.com/watch?v=-LpJ81Yy4Qs&list=OLAK5uy_lthVB3RAsUGmghXXv1SbBo2SLLK_hp-QU

Zelfverzekerde uitstraling

Anders dan haar ouwelijke stem en haar zwart-witte jurk met de hoge hakken doen vermoeden, is Samara Joy pas 23 jaar. Zingen doet ze al haar hele leven, thuis, gospel met haar familie in de Bronx. In 2019 won ze de Sarah Vaughan International Jazz Vocal Competition; in 2021 bracht ze haar debuut uit bij een klein jazzlabel. Dat haar jazz via sociale media viraal ging, bleef in de muziekindustrie niet onopgemerkt. Het grote jazzlabel Verve omarmde de rijzende ster maar al te graag.

Bij de aftrap van haar Europese tournee valt Joys zelfverzekerde uitstraling met haar pianotrio meteen op. Ze is innemend, voelt zich thuis op het podium en ze vertelt veel over de liedjes die ze brengt. Zoals het door haar van woorden voorziene ‘Nostalgia (The Day I Knew)’ van Fats Navarro. Ze had zich ingebeeld hoe hij, als hij niet vroeg gestorven was, terug had gekeken op zijn leven.

Ze zingt niet enkel liedjes van haar platen. In Betty Carters snelle ‘Something Big’ toont ze hoe ze versnellingen aankan. Haar mentor, wijlen pianist Barry Harris eert ze met ‘Now And Then’. Joy kan zangnootjes laten bungelen aan bungeekoorden. Dan springen ze naar beneden en veren ze een tijdje op en neer in de diepte. Maar ze kan ook met een zwiep de hoogte in, met uitgestrekte hoge noten die telkens weer verwonderen. Bloemig versiert ze alles, precies zoals de hogere jazzschool voorschrijft.

https://www.youtube.com/watch?v=X03lvK7qoco

Moderne twists

Maar de diepte in haar stem, de manier waarop ze zonder inspanning tonen kan rijgen, gebonden noten zingt alsof het één lange noot betreft, is echt bewonderenswaardig. Steeds weer vergeet je hoe jong ze eigenlijk nog is. Een opvallende highlight wordt het van Nancy Wilson bekende ‘Guess Who I Saw Today’. Stapje voor stapje ontvouwt zich het drama van overspel, waarna Joy met haar band ineens overspringt op ‘Lately’ van Stevie Wonder.

Deze uitwerking blijft wat veilig en traditioneel, en je hoopt dat ze bij voorbeeld aan haar eigen liedjes in de toekomst een wat modernere draai weet te geven. Maar vooralsnog is Samara Joy niet zonder reden de meeste gewilde jazznaam op alle festivals.

Bekijk een overzicht van onze recensies over jazz