‘Pippi Powerrrrr’ onderzoekt wie er nog als rolmodel kan fungeren

Ook regisseur Inez Derksen van Het Laagland stelt zich vragen over wie er in deze tijden nog als rolmodel kan fungeren. In haar nieuwe voorstelling Pippi Powerrrrr vertrekken zij en haar vijfkoppige cast vanuit Pippi Langkous, het eigengereide meisje uit de pen van Astrid Lindgren dat als anti-autoritair voorbeeld voor verschillende generaties ouders en kinderen zou dienen. Bij aanvang van het stuk komen de vijf actrices met de kenmerkende Pippi-vlechtjes het podium op terwijl ze traceren welke elementen van het beroemde personage ze zelf in zich dragen. Uiteindelijk komt de aantrekkingskracht van Pippi er vooral op neer dat ze er zo goed in is ‘zichzelf’ te zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan: hoe luister je naar je innerlijke stem in een wereld die je gedrag steeds probeert te normeren?

Energie en verbeeldingskracht

De grote kracht van Pippi Powerrrrr zit hem in de energie en verbeeldingskracht van de individuele scènes, die het sterkst zijn als ze enige kwetsbaarheid toelaten. Na een begin waarin vooral veel oppervlakkige zelfliefde en heldenverering wordt getoond, begint de bravoure van de spelers barstjes te vertonen. Tessa de Lange voelt zich maar minderwaardig ten opzichte van haar getalenteerde castgenoten; Nina-Elisa Euson en Caroline Mgata hebben zich hun hele leven aan de witte norm moeten aanpassen (de worsteling van Euson en Mgata levert de meest hilarische scène van de voorstelling op, als ze het Nederlandse voorschrift dat het wel ‘gezellig moet blijven’ tot in het absurde onderstrepen).

Écht spannend wordt het echter nooit, omdat Derksen en dramaturg Annelies van Wieringen er niet in zijn geslaagd de uiteenlopende scènes tot een geheel te smeden. Er zitten talloze spanningen en contradicties tussen de verschillende heldopvattingen die door de performers worden gedebiteerd, maar de makers doen er niets mee – ieder mogelijk conflict wordt met de mantel der liefde bedekt of domweg genegeerd. Als Eva van der Post pleit voor ‘aardig zijn’ als ideaal (waarmee ze ‘collectief zorg dragen voor de wereld’ bedoelt) is dat eenvoudigweg niet compatibel met het pleidooi voor nietsontziende eigengereidheid waarmee Euson de voorstelling afsluit (in de slotsong laat ze het publiek luid ‘boeiuh!’ meezingen).

Zo laten de makers de interessantste vragen links liggen: is er een verschil tussen een rolmodel als Pippi Langkous, die de radicale persoonlijke vrijheid bezingt, en de eveneens genoemde Greta Thunberg, die de hyperindividualistische moraal juist bekritiseert? In een tijd waarin oude helden opnieuw onder de loep worden genomen, stelt de conflictmijdendheid van Pippi Powerrrrr teleur.

Lees ook: Pippi mag niet langer haar ‘eigen zin’ doen

Bekijk een overzicht van onze recensies over theater