‘We slaan het vlees steeds vaker over’

in

‘Ik zeg weleens dat ik mijn hele leven al bij de vakbond werk en dat het mijn tweede familie is. Ik begon bij een regiokantoor en heb zo op verschillende locaties gewerkt. Ik begon in secretariële functies, ben beleidsadviseur geweest en sinds kort ben ik landelijk vrijwilligercoördinator jubilarissen. Voor trouwe leden (en hun partners) die 40, 50, 60 of 75 jaar lid zijn, worden feestelijke bijeenkomsten georganiseerd en dat verzorgen de vrijwilligers die ik begeleid. Het is nog even ontdekken en proeven, maar ik denk dat ik het heel leuk ga vinden.

„Werk was altijd alles voor me, maar na een moeilijke periode ben ik meer gaan nadenken over wat ik precies wil in het leven. Ik ging beter nadenken over vragen als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik voor?’ en ‘doe ik wat anderen van me verwachten, of ga ik doen wat ik zelf wil?’ Ik besefte dat ik de tijd die ik met mijn gezin en mijn familie kan besteden het belangrijkst vind. Ik ben daarom minder uren gaan werken om er meer voor mijn moeder te zijn. Als mijn moeder nu een afspraak bij de huisarts heeft, neem ik vrij om met haar mee te gaan.

„Mijn salaris is in verhouding met mijn functie, maar het dubbele was fijn geweest. Mijn man heeft op dit moment geen werk, dus de vaste lasten komen voor een groot deel op mij aan. We komen rond maar we moeten wel goed opletten.”

uit

‘We kunnen tegenwoordig niet meer zo makkelijk zeggen: kom we gaan uit eten. Dat deden we eerder meer, maar onze energierekening is verdrievoudigd. Ik snap daar echt geen snars van: we stoken minder, douchen korter en letten erop dat iedereen de lichten uitdoet en opladers uit stopcontacten haalt.

„We slaan tegenwoordig steeds vaker het vlees op ons menu over, dat scheelt zo 100 euro per maand. Ook wat andere luxe producten betreft let ik beter op: ik kies vaker voor de huismerken of aanbiedingen, of ik haal alleen de basisbehoeften in huis. Als ik nu zonnebloemolie in mijn mandje leg, merk ik dat echt in de kosten, dat is zo duur geworden. Tegelijk ben ik ook heel dankbaar. Ik voel het als rijkdom om boodschappen te kunnen doen en te kunnen eten wat we willen.

„Omdat ik niet wil dat onze kinderen jaren vastzitten aan een studieschuld, betalen we hun collegegeld. Mijn dochter (20) moet nog anderhalf jaar tot haar opleiding klaar is, mijn zoon (25) is gelukkig al klaar met z’n studie. Ik wil niet dat ze bij hun eerste baan al beginnen met een schuld, bovendien kan het bepalen of je een hypotheek kunt krijgen of niet. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter, er komen steeds meer werkende armen bij. Soms denk ik: hoe kan dat in godsnaam? Het baart mij zorgen voor de toekomst van onze kinderen.”