Park Chan-wook: ‘Ik had voor ‘Decision to Leave’ geen seks en geweld nodig’

De betoverend mooie visuele stijl is gebleven. Ook de voorliefde voor duistere misdaadverhalen met een sterke emotionele onderstroom is er nog. Maar de nieuwe film van de Koreaanse meester Park Chan-wook valt op door het ontbreken van expliciete seks- en geweldsscènes.

De regisseur van eigentijdse klassiekers als Oldboy (2003), Sympathy for Lady Vengeance (2005) en The Handmaiden (2016) was natuurlijk altijd al méér dan de meest extreme taferelen in zijn films. Maar zulke scènes waren wel uitgegroeid tot zijn handelsmerk. In Decision to Leave – waarvoor Park in mei de prijs voor beste regisseur kreeg in Cannes – kiest hij nu voor een meer ingetogen aanpak.

De film is een weemoedige, labyrintische film noir waarin de aan slapeloosheid lijdende rechercheur Hae-jun (Park Hae-il) verliefd wordt op een verdachte in een moordonderzoek: Seo-rae (Tang Wei), die mogelijk een kwalijke rol speelde bij de dood van haar echtgenoot. Expliciete scènes had dit verhaal niet nodig, vertelt regisseur Park tijdens het filmfestival van Cannes. Maar dat kan bij zijn volgende film weer heel anders zijn, zo laat hij alvast weten.

Park: „Deze film is anders dan mijn eerdere films. Maar dat betekent niet dat ik afstand zou willen nemen van mijn vroegere werk. In Decision to Leave richt ik me op de kleinste nuances, de kleinste veranderingen in menselijke emoties. Daarom heb ik alle andere elementen geëlimineerd, die misschien een obstakel zouden kunnen vormen voor de toeschouwers om mee te gaan op die reis naar het menselijke hart. Dat was voor deze film noodzakelijk. Maar het kan best zijn dat ik voor mijn volgende film juist nog méér seks en geweld wil laten zien.”

Perfectionist en estheet

De rechercheur in de film, Hae-jun, is een perfectionist en een estheet; zeer precies en zorgvuldig in zijn kleding en het voedsel dat hij eet. Het personage valt zo perfect samen met de stijl van de film. De man is ook een workaholic, die niet kan slapen en vrijwel altijd aan het werk is.

Een zelfportret? Park bestrijdt dat. „Er zit niets van mezelf in de film, wellicht op één element na. Ik heb zelf ook een tijd geleden aan slapeloosheid. Het medische apparaat dat de detective in de film krijgt om tijdens zijn slaap beter te kunnen ademen heb ik zelf ook een tijd gebruikt.”

Persoonlijke expressie staat niet hoog op Parks prioriteitenlijst als filmregisseur. „Ik maak mijn films voor een breed publiek. Ik hoop dat een breed publiek komt kijken, en dat de film vervolgens bij het publiek in de smaak valt. Ik maak geen films om mijn eigen gevoelens te kunnen uitdrukken of iets dergelijks. Dat is nooit mijn doel. Films maken is gewoon heel kostbaar, al werk ik niet met de budgetten van grote blockbusters. Als de film geen succes heeft, komt er misschien geen volgende film meer. Dat kan ik niet negeren. Ik moet nadenken over de commerciële kant van films maken.”

Park liet zich voor Decision to Leave niet in de eerste plaats inspireren door andere thrillers, maar vooral door de romantische klassieker Brief Encounter (1945) van David Lean. „Die film vormt voor mij een hoogtepunt, als het gaat om een zo elegant mogelijk verteld liefdesdrama vol onderhuids verlangen. Toch begrijp ik wel dat soms de vergelijking wordt gemaakt van mijn film met Vertigo van Hitchcock. Ik was daar niet op uit. Maar Hitchcock is voor mijn ontwikkeling zo belangrijk geweest, zelfs nog voordat ik zelf films begon te maken. Dan sluipen de verwijzingen wellicht op een natuurlijke manier in de film. Dat is ook beter. Als ik een expliciete hommage had willen brengen aan zo’n grote film als Vertigo, zou ik vermoedelijk niet helemaal de juiste toon hebben weten te treffen.’’

Twee keer 100 procent

Park speelde een belangrijke rol als voorloper bij de internationale doorbraak van de Koreaanse cinema, die onder meer leidde tot een Oscar voor beste film voor Parasite (2019) van zijn jongere landgenoot Bong Joon-ho. Park: „Koreaanse film onderscheidt zich denk ik vooral met goede genrefilms. Maar dat zijn genrefilms die zich niet te veel door een genre laten beperken. In een Koreaanse misdaadfilm kunnen opeens elementen van horror opduiken. Een spannende thriller kan plotseling een heel komische en ironische scène bevatten of juist eindigen met een heel emotioneel slot. Genrefilms kunnen licht laten schijnen op maatschappelijke kwesties. Genre hoeft de filmmaker helemaal niet te beperken. Koreaanse cinema onderscheidt zich vooral met een ruime opvatting van genre.”

Dat geldt ook weer voor Decision to Leave, dat voor de helft bestaat uit een misdaadfilm en voor de andere helft uit een romantisch melodrama. „Fifty-fifty? Ik zou zeggen dat de film voor 100 procent bestaat uit een misdaadthriller en voor 100 procent een liefdesverhaal is. Dat zeg ik echt niet om flauw te doen. De film is bedoeld als een amalgaam: vanuit de ene invalshoek zie je een thriller, vanuit de andere invalshoek zie je een liefdesverhaal. Maar als ik echt met het pistool op de borst gedwongen zou zijn om te kiezen, dan kies ik voor het liefdesverhaal.”

Lees hier de recensie van ‘Decision to Leave’



Lees ook een achtergrondartikel over de doorbraak van Koreaanse cinema in het Westen dankzij Park Chan-wook