N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Caroline Polachek Het publiek in Paradiso kende haar vijfballenplaat al goeddeels uit het hoofd: Caroline Polachek raakte een snaar, vrijdagavond in Amsterdam.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97296251-594d57.jpg)
Een theatershow moet Caroline Polachek nog maar niet beginnen. De indiepoplieveling uit New York die vrijdagavond in Paradiso in Amsterdam haar nieuwe album Desire, I Want To Turn Into You presenteerde, besloot op een goed moment met veel details een droom uit te leggen die ze jaren geleden had gehad. Dat ze uit een vliegtuig viel, dacht dat ze doodging, toch nog een parachute bleek te hebben maar, oh oh, naar open zee waaide, toen toch niet en, nou ja… een veel te lang en bizar verhaal dat eindigde met: goh, wat is het leven toch mooi.
Polachek moet het meer hebben van haar flexibele stembanden, die ze fabelachtig sterk liet horen. Het was octaven tellen, steeds iets hoger dan haalbaar leek en dan ook nog met een onwaarschijnlijke kalmte. Wie wist waar de moeilijke uithalen zaten, hield soms even de adem in, zoals bij het erg mooi ingetogen uitgevoerde ‘Crude Drawing of an Angel’, dat hier meer diepte en structuur had dan op het nieuwe album.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/02/data96924679-5735ab.jpg)
Hype verzilverd
De ontvangst in Amsterdam zei veel over de hype rond de lange Polachek, gekleed in croptop en grotendeels transparant fietsbroekje: openingssong ‘Welcome To My Island’ werd al zo vol meegezongen dat je niet zou denken dat het nog maar een week uit was (goed, de single was er een paar maanden eerder, maar toch). Er bleef een knetterend chemische reactie tussen Polachek en de zaal, en dat terwijl ze op het podium – hoewel erg charismatisch – toch ook iets afstandelijks had, met haar stalen blikken en de wat ingestudeerde bewegingen. Tegen het einde brak dat stijve schild even open, toen het licht kort aanging, ze haar publiek eens goed aankeek en ontroerd raakte.
Een derde van de avond vulde ze met songs van haar eerste album Pang (2019), zoals het titelnummer en het vreemde ‘Door’, dat ze live een stuk intenser bracht (niet minder vreemd). Maar het was het materiaal van dat nieuwe album – vijf ballen in deze krant – waarmee Polachek de gonzende hype verzilverde. Zoals het ritmisch slimme ‘Sunset’, waarbij haar meegebrachte gitarist kon shinen, het prettig stuiterende ‘Bunny is a Rider’ en ook ‘Fly To You’, een nummer dat ze op het album met Grimes en Dido zingt, dat nu klonk met Paradiso als extra stem.
Het nummer dat bij de omslachtige droomvertelling hoorde, ‘Parachute’, zong ze badend in rook en echo trouwens vreselijk mooi. Ze hield het heel klein en delicaat, terwijl ze nauwkeurig haar stem naar alle hoeken stuurde die ze maar wilde, zonder kracht te verliezen. „Go on, take me, I’m not afraid to drown”, klonk het in onnavolgbare stembuigingen. Het had bijna iets religieus, maar dan een buitenaardse variant. Er is weinig op aarde dat zo klinkt als Caroline Polachek.
