Op Dekmantel klinkt een nostalgisch verlangen naar de begintijd van house-muziek

‘This is one dj you don’t want to fuck with’, zegt een stem halverwege de dj-set van Mad Miran. En zo is het. De jonge Amsterdamse Miran Bel Hanafi (26) grijnst breed want ze krijgt zaterdag het afsluitmoment van Dekmantel Festival en overstijgt zichzelf. Ze rijgt electro, acid house en snelle zombie rave aaneen en start op driekwart echt de motor van haar set met een ronkende track die landt op warme synthesizertonen van producer Thugwidow.

Zo laat je een up-tempo set op adem komen. De apotheose van Mad Mirans snelle, originele set is een stuiterende plaat die klinkt alsof een doos pingpongballen door de halfronde golfplaten loods ketst. Hoe mix je dat aan elkaar? Miran doet het met verve en ongelofelijk veel plezier. Later zullen ze zeggen dat deze set, die door het Britse online televisiekanaal Boiler Room met miljoenen kijkers thuis wordt gedeeld, hetzelfde voor haar carière deed als wat eerdere Dekmantel-sets in de Boiler Room-loods voor grote namen als Carista en Job Jobse hebben betekend.

Het Amsterdamse Dekmantel Festival is een kwaliteitskeurmerk voor underground muziek en een springplank voor lokaal talent. Dat gold al bij de eerste editie in 2013 en dat geldt na drie jaar afwezigheid door de pandemie nog steeds. De laatste editie was in 2019, ruim een derde van de artiesten die toen werd geboekt is nu alsnog te zien en toch voelt het festival eigentijds. Het klinkt alsof er momentum is voor Britse rave, een nostalgisch verlangen naar de vrijheid en warmte uit de begindagen van de house. Je hoort veel drum-’n-bass, jungle, 2step en garage: gebroken ritmes en breaks met omhoog gepitchte zoete vocalen. De snelheid kruipt overal omhoog – hoger, hoogst!

Hokjes-denken is uit

Of het nou gaat om dj Sully, Sherelle, Josey Rebelle, Anz of de drie oprichters van het Hessle Audio label: er is ruim baan voor de UK-sound – al blijft die term als vergaarbak behelpen. Beter is het misschien om te zeggen dat genre-restricties de deur uit zijn. Hokjes-denken is uit, inclusie is de code.

Je ziet het terug op de festivalpodia in het Amsterdamse Bos. Eerder die zaterdag laat dj Dee Diggs een traantje tegen het einde van haar openingsset op het hoofdpodium, waar ze net een house-klassieker uit haar thuisstad New York heeft gedraaid, Todd Terry’s Club Weekend. Haar tracks geven een gevoel van verbinding. De visuals in regenboogkleuren verwijzen naar de Pride-week; intussen maakt haar agent Ilyas Fdis filmpjes. Hij legt uit dat de naam van zijn agency ‘Minor AM’ een knipoog is naar het woord ‘minderheden’. Acht van de elf artiesten die hij vertegenwoordigt, veelal onderdeel van de LHBTQIA+-gemeenschap, staan op het festival. „Je ziet dat ze bij Dekmantel over representatie hebben nagedacht”, zegt hij. „Over een paar jaar is dat de standaard.”

Lees ook: De comeback van een gigadancefeest: ‘Sensation White’ leeft weer

Diversiteit zie je ook terug bij de edgy geklede internationale bezoekers: het gaat van mannen in roze tuigjes tot muziekhipsters met tasjes met logo’s van platenlabels. En ja, de mannen met soldatenkisten en Aphex Twin-shirts zijn er ook.

Die inclusiviteit hoor je vooral bij het nieuwe The Nest-podium. Hier zijn eclectische en experimentele beats te horen in geweldige sets van onder meer Simo Cell, PLEAD en Phillip Jondo, die Arabische zang en een Turkse trommel mixen. Alles kan, alles mag en het publiek heeft er zin in. Of neem de bijzonder chemie tussen de Amsterdamse Jasmín en de Franse dj OKO – ondanks het tot twee keer toe uitvallen van de stroom. OKO draait de meer melodieuze tracks en Jasmín de experimentele beats en latin-ritmes.

Live-muziek

Eerder in de week waren er ook concerten op de vier podia rond het IJ (Bimhuis, Muziekgebouw aan het IJ, Parallel en Shelter). Al ontbrak een echte klassieker als opener, toch was er genoeg mooie live-muziek te ontdekken. Zoals de prachtige sopraanzang van de New Yorkse Ana Roxanne en de klotsende beats van de Britse producer Lorraine James, die funk te midden van chaos vond.

Natuurlijk is er weer volop keuzestress. Ga je de zaterdag afsluiten bij garage-legende dj EZ? Of ga je voor de meer ingetogen houseplaten die de Britse fijnproevers-dj Call Super als een tapijt verweeft in zijn set? Of toch naar de euforische nostalgische klappers van de Amerikaanse geliefden Octo Octa en Eris Drew?

Er is wederom meer goede muziek te horen dan je ogen en benen aankunnen. Dat maakt dat Dekmantel, na bijna tien jaar festivals organiseren, relevanter blijft dan ooit.