Nieuwe Shania Twain even wonderlijk als potsierlijk

Bewonderenswaardig was het hoe de Canadese Shania Twain in de jaren negentig de weg plaveide voor vrouwen in countrymuziek. Muzikaal grenzen oprekkend met haar countrypop, haar toon fier en vol zelfbeschikking (‘Man I feel like a woman’) groeide Twain uit tot een van de grootste vrouwelijke supersterren. Ze was het sprookje van miljoenenverkopen en een voorbeeld voor beginnende artiesten als Taylor Swift.

Maar toen de ziekte van Lyme haar stembanden aantastte, keerde het tij voor Twain. De zangeres onderging diverse stemoperaties en zong lange tijd niet meer. Bovendien strandde haar huwelijk met Mutt Lange, de rockproducer die een groot aandeel had in Twains toegankelijke countrypophits.

Het flauwe album Now (2017) tekende haar comeback, maar ontbeerde hits. Haar nieuwe poging Queen of Me is even wonderlijk als potsierlijk. Twain, intussen tegen de zestig en momenteel rozeblond, is in opgehipte en opgepompte electropop gezogen. Dat haar stem is veranderd, en eigenlijk haast onherkenbaar lager is, is een gegeven. Maar hoe haar door autotune opgekrikte vocalen nu in plastic dancepopliedjes klinken is eigenlijk een belediging voor de zangeres die Twain ooit was.

Met haar synthetische stem serveert ze muzikale bubble tea waarin mierzoete oneliners vol zelf-empowerment uiteen spatten. Refereert ‘Giddy Up’ nog vrolijk lichtjes aan haar countryverleden, de plaat voelt verder als een kunstmatige verjongingskuur. Titelsong ‘Queen of Me’ is amper uit te luisteren – ondraaglijk die eerste zinnen (ze is geen meisje, geen jongen, geen baby of speelgoed, maar een koningin). In nummers als ‘Inhale/Exhale Air’ vraag je je af wie nu voor wie model stond… Spiekte Twain nu juist bij de tot popdiva uitgegroeide Taylor Swift?

https://www.youtube.com/watch?v=ZJL4UGSbeFg