Neuteboom reageert op meningen die het publiek niet echt heeft

Anne Neuteboom (33) was nog vol goede moed aan de poorten van haar nieuwe onderkomen verschenen. Anti-kraakpand en locatie in een buitengebied, dat was bekende informatie geweest. Dat het terrein met daarop haar nieuwe woonruimte ommuurd bleek, was dan wel weer even slikken. Een overblijfsel uit het vorige leven van het pand, toen het een instituut huisvestte waar sfeer en gezelligheid niet bepaald van de muren droop. Er volgen meer slikmomenten na de verhuizing, waarvan Neuteboom uitvoerig verslag doet in Effe niet met je mening.

In deze derde voorstelling van de cabaretier die in 2015 zowel de jury- als publieksprijs won van Cameretten, laat Neuteboom weten dat ze niet zit te wachten op andermans mening over een aantal veranderingen in haar persoonlijke leven. Ondertussen kost het haar zelf heel wat meer moeite om haar meningen voor zich te houden. Bijvoorbeeld over een bepaald type museumbezoeker, of over de bedprestaties van een Limburger die zichzelf nu mogelijk – volstrekt ten onrechte – tot ‘befkoning van Venray’ heeft gekroond. De inconsistentie dat we van anderen gedrag verwachten terwijl we datzelfde gedrag moeilijk zelf kunnen opbrengen, is het interessante uitgangspunt van deze voorstelling. Neutebooms uitwerking hiervan valt helaas tegen.

Lees ook een interview met Anne Neuteboom:‘Geef millennials wat krediet’

Dit komt enerzijds doordat het centrale verhaal in de voorstelling – over Neutebooms avonturen in het anti-kraakpand – niet spannend genoeg is om een hele voorstelling lang te boeien. Problematischer is dat het niet zo’n geschikt verhaal is voor het door Neuteboom beoogde resultaat. Meermaals spreekt ze het publiek quasi-streng toe dat ze nu even niet op hun mening zit te wachten. Dit sorteert niet zoveel effect, want in essentie vertelt ze een verhaal over de nasleep van een break-up. Hier kan je als publiek van alles bij voelen – herkenbaarheid, medelijden – maar je moet toch wel op oorlogspad zijn om hier een snelle mening over klaar te hebben. Dan blijft er gelukkig nog wel iets over, namelijk dat Neuteboom tot het inzicht komt dat ze het al die tijd – „even niet met je mening” – tegen zichzelf bleek te hebben. Dit is helaas een nogal karige oogst van een lang en niet al te opmerkelijk verhaal.

Pipi Langkous’ levensverhaal

Dan is er nog Neutebooms bewegelijke theatrale act, waarin ze lichamelijke en geestelijke onrust en een flinke dosis sociaal ongemak acteert. Aanvankelijk is dit intrigerend en zorgt het voor enige spanning en nieuwsgierigheid waartoe dit zal dienen. Als een antwoord op die vraag uitblijft wordt het op den duur vooral nogal vermoeiend.

Een paar originele en komisch-absurdistische terzijdes – zoals over het levensverhaal van Pipi Langkous – en een onverwachte wending aan het einde van de voorstelling zorgen nog voor sterke momenten, maar het is helaas niet genoeg om de voorstelling vlot te trekken.