‘Netwerken zijn ze bij een waterschap niet altijd gewend’

In

‘Ik vond het een hele eer toen mijn collega me had genomineerd voor de Jonge ambtenaar van het jaar-verkiezing. Dan val je toch op, blijkbaar. Ik werk nu drie jaar als communicatieadviseur voor het Hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden, in Houten. Mijn doel is de buitenwereld te vertellen wat we doen en hoe de burger daar zelf aan kan bijdragen. Bijvoorbeeld door de tegels uit de tuin te halen en plantjes ervoor terug te zetten, of door frituurvet niet door het toilet te spoelen; daarmee krijgen wij veel problemen met de waterzuivering. Daarnaast verzorg ik ook advieswerk voor onze dijkgraaf. Ja, prachtige term hè, dijkgraaf? Die bestaat al eeuwen; we zijn dan ook het oudste bestuursorgaan van Nederland.

Ik was genomineerd omdat ik binnen het waterschap veel initiatief neem en lijntjes leg tussen afdelingen of organisaties buiten het waterschap. Vanuit mijn vorige werk in de commerciële sector ben ik gewend om te netwerken. Ik zie goede ideeën bij andere bedrijven en stel dan voor daar eens over te praten. Dat zijn ze bij een waterschap niet altijd gewend; de organisatie is nog te vaak naar binnen gekeerd. Ik ben dan diegene die zegt: doe die oogkleppen af en kijk waar je juist kunt samenwerken. Overigens belandde ik bij de verkiezingen bij de laatste drie, maar won niet. Ja, dat was natuurlijk wel balen. Als je in een finale staat, wil je ’m ook winnen.

Uit

‘Sinds twee jaar woon ik samen met mijn vriendin in een appartement in Kanaleneiland in Utrecht. Toen ik het kocht, was het al normaal om flink te overbieden. Ik heb toen weleens gedacht: ik lijk wel gek dat ik dit betaal. Maar als ik zie hoeveel er nu overboden wordt, heb ik het toen nog niet eens zo slecht gedaan.

Mijn vriendin komt uit Brazilië. We hebben elkaar leren kennen in 2016 op de zoutvlaktes in Bolivia, waar we allebei op reis waren. We hebben contact gehouden via Facebook en nadat we twee jaar heen en weer gependeld hadden tussen Nederland en Dublin, waar zij woonde, is het toch Utrecht geworden. Ze kwam hier in februari 2020, net voor de coronalockdown. Dat was meteen een pittige relatietest. Inmiddels heeft ze gelukkig helemaal haar draai gevonden, heeft ze werk en wat vrienden hier.

Doordat we nu de vaste lasten samen betalen, houden we best wat over om te sparen. Een specifiek spaardoel hebben we nog niet, maar het is fijn wat financiële ruimte te hebben voor de tripjes naar de Braziliaanse familie van mijn vriendin. Ook zouden we nog een keer een grote reis naar Afrika willen maken. Niet met zeshonderd toeristen door het Krugerpark, maar liever een iets minder toeristische plek. Het mag wel een beetje avontuurlijk.”