‘Was dat té?”, vraagt regisseur Steffen Haars even na middernacht sarcastisch aan de bezoekers van de Amerikaanse première van zijn nieuwste film met Flip van der Kuil, Krazy House. De volle zaal barst in lachen uit: alles in Krazy House is over the top. Zelfs met de wetenschap dat het ‘de meest fucked up film’ van het Sundance Film Festival is, zoals de programmeur hem die avond introduceerde, waren de schrik en verrassing van het publiek vaak luid hoorbaar.
De première op het prestigieuze filmfestival in Utah markeert het Engelstalige debuut van het filmmakersduo, in Nederland en Europa doorgebroken met de anarchistische sketches van de New Kids, een groep hangjongeren uit het Brabantse Maaskantje. Er volgden twee goed ontvangen films, maar Krazy House, zeven jaar geleden begonnen als een Nederlands script, groeide uit tot een internationale film met sterrencast.
Krazy House speelt zich af op een Amerikaanse sitcomset uit de jaren negentig – geïnspireerd op die van klassieker Married With Children – en draait om de christelijke huisvader Bernie Christian (Nick Frost), zijn vrouw (Alicia Silverstone) en twee kinderen (Gaite Jansen en Walt Klink). Er wordt een stel Russische klusjesmannen ingeschakeld om een waterlek te verhelpen, en die verbouwen meer dan nodig is. Bernie wordt langzaam gek van hun aanwezigheid; als ze gezochte criminelen blijken te zijn en het gezin gijzelen, explodeert hij op de typische Steffen & Flip-wijze; met veel wapens, bloed en gescheld.
Droomplekken
Vanaf het moment dat Frost en Silverstone binnen gehengeld waren, hadden de makers het Sundance Film Festival in het vizier, vertelt Haars aan de koffie op Main Street in Park City, Utah. „Voor een genrefilm als deze zijn er een paar droomplekken om in première te gaan en dit is het coolste festival van allemaal”, vertelt hij. „Het is op een berg, met Amerikaans publiek en legendarische vertoningen ‘s nachts. We hebben daarom expres naar de Sundance deadline toegewerkt. Dat we hier nu daadwerkelijk staan, is een droom die uitkomt.”
Het Sundance Film Festival is hét festival voor producties die onafhankelijk van de grote studio’s worden gemaakt, en wordt wereldwijd gezien als springplank voor opkomend talent. Makers als Quentin Tarantino, Darren Aronofsky en Steven Soderbergh werden hier ontdekt. In de nachtelijke Midnight Section, waarin Krazy House te zien is, worden de meest creatieve en visueel innovatieve films vertoond, die doorgaans veel reacties uitlokken. Hier beleefden eerder The Blair Witch Project (1999), Saw (2004) en in 2017 Jordan Peele’s regiedebuut en uiteindelijke Oscar-winnaar Get Out hun wereldpremière.
De selectie voor Sundance is streng. Dit jaar beoordeelden de programmeurs 17.000 ingezonden films waarvan uiteindelijk slechts 80 featurefilms werden geprogrammeerd, acht daarvan in de Midnight Section. Op het festival is het afwachten of er een ‘buzz’ ontstaat: goede recensies, een run op tickets en uiteindelijk een mooi bedrag door de verkoop aan distributeurs.
‘Weird shit’
Alle vier de vertoningen van Krazy House waren voor de start van het filmfestival al uitverkocht. Een uur voor aanvang loopt de rij voor de première al voorbij de hoek. In de rij wordt bezoeker Tony door een vriend opgezweept. Ze zeggen te komen voor ‘weird shit’: „Dit wordt leuk. Maar absurd, natuurlijk.” Tony werkt al sinds 2015 als vrijwilliger op het festival en heeft elk jaar tijd voor ongeveer tien films. Krazy House stond in de top vijf die hij per se wilde zien. „Ik ben een groot Nick Frost-fan dus alles waar hij zich voor leent, moet ik zien.” Zo ook de ongelooflijke fratsen die hij in deze Nederlandse productie uithaalt. „Sundance zoekt de grenzen op, daar kom ik voor.”
Vooraf was Steffen Haars helemaal niet nerveus, vertelt hij. „Maar op een gegeven moment komt het wel binnen. Wanneer je met andere mensen naar je film kijkt, ga je het door hun ogen zien. Ik besefte ineens dat dit honderden Amerikaanse kijkers waren. Als Europese filmmakers maakten wij een satire op het Amerikaanse gezinsleven zoals je die ziet in een jaren-negentig-sitcom, waar zij de cultuur en regels beter van kennen dan wie dan ook. Toen vond ik het wel even spannend.”
Zijn introductie bij de voorstelling is kort: na een „wow” en „veel plezier” gaat hij terug naar zijn plek achter in het theater. Wanneer de credits rollen, concludeert vrijwilliger Tony dat de programmeur gelijk had dat het de ‘meest fucked up film van het festival’ is. „Dat bijvoorbeeld”, lacht hij, terwijl hij naar het scherm wijst – er wordt nog even in de hoek van het scherm gepoept. „Maar ik heb genoten. Dat is het mooie van Sundance, je weet nooit wat je krijgt.”
Twaalf uur later vertelt Steffen Haars dat het allemaal nog even moet landen. De avond werd met foto’s met enthousiaste bezoekers en enkele biertjes op straat bezegeld. ’s Ochtends werden de eerste reacties op de recensie-app Letterboxd aan hem voorgelezen. De gekte van de film en de bizarre props die in de rondte werden geslingerd, werden enthousiast ontvangen, een ander noemde het één van de vijf slechtste films die hij ooit zag. „Dat is precies wat je wilt”, reageert hij. „Je wilt nul of vijf sterren. In mijn ogen is er niets erger dan dat je film middelmatig wordt gevonden. Hij moet je bijblijven, wat je er ook van vindt, vooral deze film. Het what the fuck-gehalte is hoog en ik hoop dat kijkers in ieder geval één ding zien dat ze nooit eerder zagen. Dat is ons hier alvast gelukt.”
