Naar een optreden van Pete Doherty gaan, was jarenlang een soort roulette. Je wist nooit of de knuffeljunk en leadzanger van garagerockbands The Libertines en Babyshambles zou komen opdagen. Ook ik stond ooit voor een leeg podium te wachten. Na een uur kreeg ik een bericht van een kennis: Doherty lag languit op de cafévloer voor hem. Later gaf de Brit, die amper op zijn benen kon staan, nog een weinig memorabel optreden en kotste hij op het podium. Wat er zich achter de schermen afspeelde bij dit en talloze andere concerten, is nu te zien in Peter Doherty: Stranger In My Own Skin. Een muziekdocumentaire kun je de film amper noemen. De docu van regisseur Katia Devidas – echtgenote van Doherty – is eerder een rauw portret van een heroïneverslaving. Devidas filmde Doherty vanaf 2006 zo’n tien jaar lang. De pijlsnelle opgang van The Libertines enkele jaren eerder komt slechts kort in beeld, net zo min is er aandacht voor Doherty’s tumultueuze en breed in de media uitgesmeerde relaties met onder meer supermodel Kate Moss. Na een negental minuten zien we Doherty al heroïne spuiten. Kort nadat The Libertines waren doorgebroken, besefte hij immers al dat hij verslaafd was: op weg naar een optreden in Japan krijgt hij in het vliegtuig ontwenningsverschijnselen. De film psychologiseert weinig over de oorzaak van Doherty’s verslaving – af en toe is er een verwijzing naar zijn strikte jeugd als militairszoon. De focus ligt vooral op de vele dieptepunten: Doherty die amper nog in staat is te praten tijdens interviews, in de gevangenis zit of eindigt in een ranzige woning vol rotzooi. De film blijft dicht bij Doherty zelf, de mensen die hij meesleepte in zijn val blijven grotendeels buiten beeld. Hem helemaal onttoveren wil Devidas niet.
De persoonlijke, ongefilterde (archief)beelden voelen wel als een verademing tussen muziekfilms waarin extreem zorgvuldig lijkt nagedacht over het imago van muzikanten. Stranger In My Own Skin toont iemand die hypersuccesvol kan zijn, maar zijn leven door drugs totaal de vernieling in helpt. Tussen de regels door voelt de film ook als tijdscapsule. Je vraagt je af of het type kunstenaar als Doherty – die verwijst naar literaire voorbeelden, maar net als veel van die helden drugsgebruik enorm romantiseert – vandaag de dag nog dezelfde status zou bereiken.
