N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97536933-85238e.jpg)
„I’ve been lacking motivation, I need an innervention”, hijgt Slowthai in de openingsmaten van zijn derde album UGLY – acroniem voor ‘U Gotta Love Yourself’. Daarop verkeert hij in zijn meest intense en energieke vorm. Hij klopte ervoor aan bij Dan Carey (Fontaines D.C., tevens te horen in de titeltrack), die de productie laat rammelen. De perfecte soundtrack voor zijn schokkerige flow en tegenstrijdige teksten.
Slowthai zoekt hardop naar de verloren kalmte en losse schroeven waar hij over biecht tegen zijn therapeut. De in Northampton geboren rapper begint nerveus ademhalend en lijkt zich volledig te storten in de grimmige vergetelheid van goedkope seks en drugs. De industriële sound buigt snel naar een post-punkplaat waarop de zon steeds feller lijkt te gaan schijnen.
Toch duikt de zelfdestructieve duivel op zijn schouders regelmatig op. Zijn therapeut gaf hem zelfs een naam: Fuck It Puppet. Tegen een verontrustende achtergrond van rinkelende akkoorden, slepende beats en roekeloze echo’s suggereert die dat geweld de oplossing is voor elk probleem. Het zijn echter de engelen die hem eraan herinneren: „Mama houdt tenminste van me.”
Die golfbeweging tussen waanzinnig triest en zulke lichtpunten blijft aanhouden. Het ene moment horen we zijn meest droevige tekst ooit in ‘Never Again’, over een stukgelopen relatie en het desastreuze gevolg daarvan. Kort erop slaat het hardste drumwerk uit zijn oeuvre recht in het gezicht. UGLY balanceert de magische momenten die het leven kan brengen met voor velen onzichtbare valkuilen. Slowthai moest erin vallen om zichzelf te hervinden.
