Kijk, weet je wat het is, zanger en gitarist Kurt Vile doet alles altijd lekker loom en langzaam. Dus ja, als-ie dan een EP-tje uitbrengt – wat voor de meeste artiesten een soort tussendoortje is van hooguit een halfuurtje – dan moet je niet gek staan te kijken als die slome duikelaar uit Philadelphia zichzelf gewoon in trance tokkelt en uiteindelijk op zijn dooie akkertje negen nummers maakt die samen tweeënvijftig minuten duren. Zeg maar gewoon een volwaardig album, als het ware.
Die slungelige gitaarvirtuoos neemt nu eenmaal gewoon graag de tijd voor de dingen, weet je wel. Ook op Back to Moon Beach bezorgt hij zijn trage melodieën en leuterende babbelzang per strekkende meter. Luister maar hoe hij alleen al het woord „dream” uitspreekt. Daaaa-wrieeee-jum. Die twee extra lettergrepen weet-ie zingend zo uit te rekken dat er, zonder dat je het in de gaten hebt, alweer drie seconden voorbij zijn gekropen. Geen stress, tijd zat, gewoon kalm aan doen, ouwe reus! Lekker lummelen en lanterfanten!
Als bonus zingt hij samen met zijn dochters Delphine en Awilda de door Bob Dylan beroemd geworden kerstklassieker ‘Must Be Santa’ én vertolkt hij Wilco’s ‘Passenger Side’ in superslowmotion.
Maar eigenlijk covert hij ook zichzelf. Want zoals altijd klinkt zijn ontspanningstherapie overbekend in de oren, en dat is nou juist de truc. Vile is zelfs niet te beroerd om zijn zelfplagiaat gewoon toe te geven: „These recycled riffs ain’t going anywhere, anytime soon” zingt hij in het titelnummer. Niks veranderen als het niet nodig is! Gewoon een kwestie van viben en zonen ouwe! Relax!
Lees ook Lees ook een interview met de ‘lome en langzame’ Kurt Vile
Leeslijst
