Johnny Depps comeback is een aangename, wufte kostuumfilm: ‘Jeanne du Barry’

Een absolute vorst als Lodewijk XV (1710-1774) leefde als een extreme celebrity. Iedereen wilde wat van hem. Elke zin, elk gebaar, elke uitdrukking werd geduid. En bij het ontwaken – de levée – begon het theater al: familie, hoge adel en betalende gasten stelden zich in de slaapkamer op om getuige te zijn van het scheren, bepoederen en bepruiken.

Een leven gefixeerd in protocol: we zien Johnny Depp als Lodewijk XV zijn ochtendritueel ondergaan terwijl zijn nieuwe maîtresse Jeanne du Barry giechelend toekijkt. De rol is een geslaagde comeback voor Depp na zijn publieke vechtscheiding: het wufte, aangename maar weinig substantiële Franse Jeanne du Barry opende in mei het filmfestival van Cannes. Depps beperkte Frans blijkt geen probleem: een koning weegt immers elk woord op een schaaltje.

Lodewijk XV was vanaf zijn vijfde koning: als vijftiger is hij een uitgebluste bewoner van een gouden kooi. Zijn weinige privacy spendeert hij met eindeloze seksuele veroveringen. Een enkeling promoveert tot langetermijnmaîtresse: vertrouweling en hoerenmadam ineen.

Maar tussen de koning en Madame Du Barry is het echte liefde, doet deze film geloven. Regisseur en actrice Maïwenn is veel ouder dan de historische Du Barry: een romance met 33 jaar leeftijdsverschil zou nu wat ongemakkelijk ogen. Maïwenn staat bekend als een fel tegenstander van #MeToo. Ze hangt een Frans soort pruikentijd-feminisme aan: een echte man loopt zijn lul achterna, een echte vrouw windt hem om haar vingertje. Haar Jeanne du Barry is een ‘happy hooker’: liever seks dan schrobben. Alle mannen lopen met haar weg, want „ze houdt van dat ding tussen onze benen”, aldus de oude maarschalk Richelieu. Jeanne is spontaan, sprankelend, vrolijk, zonder kapsones. Politiek boeit haar niet, roddel en mode wel. Lodewijk bedelft haar al snel onder titels, jurken en sieraden. Du Barry’s vijanden zijn vrouwen. Jaloerse, elitaire en ‘foeilelijke’ trutten: prinsessen, hofdames, de jonge kroonprinses Marie-Antoinette, die aast op haar status van Versailles’ It-girl.

Dit is bepaald niet de eerste biopic over Madame du Barry: in het verleden speelde onder andere Pola Negri haar als geraffineerde verleidster dan wel spilzieke kindvrouw. Maïwenn is van beide een beetje in deze voortkabbelende pruikenfilm met geringe inzet: het draait om sociale acceptatie in Versailles, maar elke winst gaat verloren zo snel ze de vorstelijke protectie verliest. Dat deze louche romance toch een zekere tragiek heeft, is best een verdienste van Depp en Maïwenn.

Wel versmaadt deze film boeiender drama. Neem één subplot: Du Barry’s band met haar slimme zwarte kindslaaf Zamor, die ze tegen racisme beschermt. In het echt werd Zamor lang na Du Barry’s verbanning uit Versailles een Jacobijn en gaf hij zijn meesteres aan bij de revolutionaire autoriteiten: ze stierf onder de guillotine, anderhalve maand na Marie-Antoinette. Laatste woorden: „Toe, geef mij nog even.” Dat zou pas pittig drama zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=u1cqDaCcgj8