‘A Haunting in Venice’: in elke hoek van het palazzo vindt Poirot een nieuw lijk

Agatha Christie (1890-1976) is al weer even terug van nooit weggeweest. Na een lange ballingschap op televisie inspireert de grand dame van het moordmysterie de laatste jaren ook weer filmseries. Kenneth Branagh regisseert zichzelf in A Haunting in Venice voor de derde maal als precieuze Belgische detective Hercule Poirot en Netflix betaalde een half miljard dollar voor de imitatie-Christie Knives Out, met Daniel Craig als Amerikaanse Hercule Poirot-kloon Benoit Blanc.

In A Haunting in Venice , gebaseerd op Christies verhaal Hallowe’en Party (1969), treffen we de gepensioneerde Poirot met zijn antieke tweetraps-snor anno 1947 op een dak in Venetië – eenzaam, uitgeblust en somber, helemaal klaar met de corrupte mensheid. Bevriend misdaadschrijfster Ariadne Oliver (Tina Fey) lokt hem uit zijn retraite om een beroemd medium (Michelle Yeoh) te ontmaskeren tijdens een seance in het vermolmde palazzo van een opera-diva die contact zoekt met een dochter die zelfmoord pleegde. Doorziet Poirot haar paranormale trucs?

Na het chic broeiende, maar dodelijk saaie Death on the Nile van vorig jaar lijkt dit de laatste kans voor acteur-regisseur Branagh als Poirot. Hij zweert bij een sterrencast, sublieme panorama’s, fraaie kostuums, weelderige decors en een camera die van woosh, pan, tilt en zoom gaat. Die visuele krachtpatserij compenseert de inherent statische plots van Agathie Christie, met hun elitaire personages op één locatie en meer surprise – onverwachte wendingen die Poirot in de finale met veel flashbacks alsnog uitlegt – dan suspense.

Gelukkig biedt A Haunting in Venice ook suspense: Poirot hoeft zijn handen maar te wassen en er ligt alweer een vers lijk, talloze daders en motieven duiken op en de vraag is tevens of wat we zien echt, een hallucinatie of zelfs een geestverschijning is. In de kelders, salons en zolder van het palazzo gebeurt zoveel dat het nogal vergezochte en weinig plausibele moordplan bijna een anticlimax is. Ook dat is Christie: meer puzzel dan avontuur. Maar Kenneth Branagh als Hercule Poirot kan wat mij betreft zo nog wel even mee.

https://www.youtube.com/watch?v=umd0GyVSteA