„De muziek van Sting gonsde vroeger in de woonkamer als ik thuiskwam. Dat maakte me als kind altijd heel rustig. Nu ik het je vertel, hoor ik zijn stem in mijn hoofd. Het is haast alsof je op vakantie gaat als hij zingt. Ik vond dat als kind zó boeiend: dat iemand je met een nummer helemaal uit je lichaam kan laten treden. Het gaat gigantisch diep − hoe doet hij dat? Zijn teksten zijn niet heel direct; het is meer een soort koortsdroom waar je naar zit te luisteren. Het voelt heel erg poëtisch.”
Wanneer zangeres en songwriter Naomi Sharon Webster (28) uit Rotterdam uitlegt waarom Sting haar inspireert, doet ze dat met een omschrijving die evengoed opgaat voor nummers op haar eigen, vorige week verschenen debuutalbum Obsidian. Een boeiende en kwetsbare, gelaagde en onderhuidse plaat. En het eerste album van een vrouwelijke artiest op het label OVO Sound van de Canadese superster Drake.
In het openingsnummer ‘Definition of Love’ klinken kwetterende vogels, natuurgeluiden en echoënde ritmes. Ze zingt met haar warme, karakteristieke, bijzonder kleurrijke stem over muren die ze wil afbreken, over hoop en over verlangen naar en vastklampen aan liefde. Ze nam het op in Canada toen ze er anderhalf jaar geleden „zwaar doorheen” zat na een moeilijke relatiebreuk.
Toen in de studio songwriter Liz Rodrigues, die onder meer hits schreef voor Céline Dion en Eminem, een opzetje voor het nummer aan haar voorlegde, reageerde Naomi Sharon afwijzend − de liefde was die periode niet het eerste onderwerp waarover ze wilde zingen. Rodrigues vroeg haar na te denken of het zou werken als de tekst waarin iemand ‘de definitie van liefde’ genoemd wordt, over haarzelf zou gaan. „Dat kwam binnen. Dat datgene wat je over iemand anders zingt, ook over jou kan gaan. Bijna als een mantra dat je tegen jezelf zegt.”
Het woord ‘mantra’ lijkt niet willekeurig gekozen. Obsidian heeft een coherent, bij vlagen ronduit meditatief elektronisch geluid, waarin repeterende zinnen, muzikale thema’s en details een innige sfeer creëren. Vrijwel elke klank, lettergreep en elk effect wil een diepgevoelde emotie communiceren.
„Het moet intiem klinken”, zegt Naomi Sharon. „Ik wil dat het bijna klinkt alsof ik naast je zit. Daar kies ik ook echt mijn microfoon op uit. Ik zoek altijd naar een soort fluwelen sound. Dat warme en nattige maakt het intiem.”
Label van Drake
De Rotterdamse beschrijft de eerste weken in Canada als een „lastige tijd”. Ze lag privé flink in de kreukels – op het moment dat haar carrière een ongekende boost kreeg door de eerste vrouwelijke artiest op het platenlabel van Drake te worden. Want Drake, dat is dé succesartiest van zijn generatie; een wereldwijd populaire megaster met miljarden single- en albumstreams op zijn naam. Vorige week kwam hij met single ‘First Person Shooter’ bovenaan de Amerikaanse hitlijst binnen. Hij heeft nu evenveel Amerikaanse nummer 1-hits op zijn naam als Michael Jackson.
„Het is een beetje te gek voor woorden eigenlijk,” zegt Naomi Sharon. De rapper begon haar ineens te volgen op Instagram. „Ik ga niet doen alsof ik heel cool gereageerd heb. Ik was een soort in shock.” Ze kreeg die periode vaker aandacht kreeg van „bekendere artiesten en mensen”, zegt ze. „Maar hállo. Ik wist dat Drake vrouwelijke artiesten zocht, dat had ik in een interview gezien. Maar dan denk je niet meteen: dat ben ik, hij gaat me bellen.”
Tijdens een Facetime-gesprek stelde Drake haar een platencontract voor. Sharon vertelt dat hij onder de indruk was van haar muziek, die ‘een tijdloze kwaliteit had’, en hem deed denken aan artiesten waar hij in zijn jongere jaren graag naar luisterde, zoals Stevie Wonder, Sting en Sadé. Drake en zijn muzikale bondgenoot Noah ‘40’ Shebib spoorden haar aan te zoeken naar manieren om haar muziek toegankelijker te maken voor een groter modern uitgaanspubliek.
Naomi Sharon werkte in Toronto nauw samen met Beau Nox en Alex Lustig, twee producers uit Nederland en België, die beiden ook met Drake aan muziek werken. De eerste dagen in Toronto wilde ze nauwelijks haar appartement verlaten.
Lees ook Hoe Drake alle records breekt
Tweestrijd
Het was Beau Nox die haar uit de misère haalde en mee naar de studio trok.„Dat was fijn, hij lette een beetje op me. Ik was heel boos en verdrietig maar wilde geen album maken over liefdesverdriet alleen. Het was daarom zo fijn dat Beau erbij was, en Alex, en Liz. Dat wanneer jij iets niet op papier kan zetten, er mensen zijn die het wel goed kunnen formuleren. Vroeger schreef ik alles zelf. Maar ik vond het ook fijn los te laten en te zien wat anderen er dan van maken.”
Nummers beginnen voor de zangeres vaak met het neuriën van klanken en melodieën. „Ik neem die op en denk dan: wat probeer ik hier nou te zeggen? Wat roept de melodie in me op waar ik taal aan vast kan knopen?”
Een doorbraak in het maakproces noemt ze het moment dat Beau Nox de noten begon te neuriën van wat het nummer ‘Myrrh’ zou worden. „Ik vond die zo mooi. Ze raakten me heel erg. Het nummer werd deel van mijn helingsproces, waarin ik hoop en liefde heb teruggevonden. Je hoort er tweestrijd in. Je hebt me bedrogen! Ik doe mijn hart in de kast en de deur dicht. Maar naar het refrein toe, hoor je ook weer verlangen. Dit is wel voorbij, maar ik verdien het zó erg om volledige liefde van iemand te ontvangen – of van mezelf. Ik vind dat interessant: wanneer je de pijn hoort, maar toch ook dat het mooi was. Het besef dat alles komt en gaat.”
