N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data96649328-8f57af.jpg)
Ze is geen willoze barbiepop, laat zangeres Caroline van der Leeuw doorschemeren op het debuutalbum van haar nieuwe alter ego The Jordan. Als het boegbeeld van megasuccesgroep Caro Emerald had ze weliswaar een rol in het creatieve proces, maar dit keer neemt ze alle touwtjes in handen. Haar stem is nog altijd soepel, verleidelijk, soms op het zoete af. Bij het dwingende staccato van ‘You Will Never Make Me Cry Again’ klinkt ze vastberaden: niemand zal haar nog aan het huilen krijgen.
Ze houdt van elektronische dansmuziek en de persoonlijke teksten van Lana Del Rey. Waar ze bij Caro Emerald niet aan toe kwam, haalt ze nu in met songs als het triphoppende ‘Naked In The Sun’ en het aan Madonna’s ‘Ray Of Light’-periode verwante ‘Temptation’.
Verrassend gedurfd zijn het knerpende synthesizerintro van ‘Someone New’ en openingsnummer ‘The Room’, een serene ballade die bij mindere goden pas na enkele fikse bangers zou worden ingezet. Die zijn er ook: het orkestrale ‘Best Damn Day’ en de grandioze fakkelballade ‘Waste Me’ knallen eruit.
Het album wordt topzwaar door de vocale mismatch in een duet met Koen de Witte en de gesproken intermezzo’s waarin Van der Leeuw nog eens zegt wat uit de teksten ook al sprak: ze werd verstikt door het succes en wil niet langer ‘nice’ zijn. In ‘You Don’t Even Know Me’ spreekt ze haar publiek toe alsof het een oude geliefde is. Ze danst geen pirouettes meer omdat wij het vragen, ze danst omdat ze dat zelf wil.
