Japansige glamour met bijbehorend prijskaartje

‘Bent u … bekend met ons concept?” De dame klinkt alsof ze dit horeca-cliché zelf ook een beetje zat is. Bij de ervaren eter gaat nu meteen het shared dining-alarm af: gerechtjes om te delen. In principe is je eten delen gezellig en verbindend, maar in restaurants komt het helaas te vaak neer op te weinig eten voor te veel geld. In het slechtste geval krijg je voor een tafel van vier een bordje met – echt gebeurd! – drie duimgrote koolrolletjes.

Normaliter schakelen we bij deze mededeling dus naar alarmfase 1, nu zitten we in een sushirestaurant, dat lijkt ons niet moeilijk om te sharen.

Kyatcha begon in een hoekje van de foodhallen. Daar groeiden ze al snel uit. Kyatcha ging qua smaak en beleving net een paar stapjes verder dan de duizend-in-een-dozijn sushi van de grote ketens. Hun sushirollen waren erg smakelijk en bovendien schitterend opgemaakt met eetbare bloemetjes en fotogenieke sprietjes. Er volgde al snel een verhuizing naar de Groenendaal, maar ook dat werd te klein. Dit jaar opende hun nieuwe zaak in het Port Pavilion aan de Leuvehaven. Daar zitten we nu.

Eigenlijk willen we alles wel bestellen, elk gerechtje klinkt woest aantrekkelijk. Er wordt gul gestrooid met truffel, coquilles, oester, wagyu en tonijn. Die worden bereid in tempura, panko, gratin. Daarover zit spicy mayo, yuzu mayo en ‘honey soy’. Behoorlijk eetlust-opwekkend, het is fijn dat we alvast een kommetje met edamame boontjes op tafel krijgen.

We starten met de ‘orange cauli-flower’, stukjes in tempuradeeg gefrituurde bloemkool. De beloofde sinaasappel-knoflook-sojasaus proeven we niet terug. Wel iets anders: „Het smaakt naar gebakken banaan!”, roept mijn tafelgenote verrast uit als ze het zoete deeg proeft.

We drinken er een cocktail bij, ook die hebben ze, evenals een uitgebreide sortering Japanse whisky’s. Helaas is mijn saketini meer een stinkytini. Ergens gaat iets mis met de combinatie steranijs–eiwitschuim, met een onaangenaam aroma tot gevolg.

De gegratineerde coquille die we erna bestellen blijkt niet te delen. Op aanraden van de serveerster nemen we er ieder een. Een in plakjes gesneden mals, piepklein schelpdiertje ligt onder een dikke laag licht-pittige roomsaus. De parmezaan is niet traceerbaar. We zijn 22 euro armer.

Na dit gerecht kunnen we niet anders dan bij elk gerecht naar de portionering en de prijs kijken. Twee stukjes wagyu nigiri voor 14 euro. Vier stukjes nauwelijks gebrande zalmrol met surimi, avocado en ‘spicy gruyere mayonaise’ voor 12 euro. Zes reepjes secreto iberico van de robata grill, waarvan de meeste aan de taaie kant: 17 euro. Het is om chagrijnig van te worden, vooral in combinatie met die stinkytini.

Gelukkig zijn er ook vrolijkmakende gerechtjes. Zo genieten we echt van de boterzachte tonijntartaar, gereserveerd op blokjes krokante rijst (16 euro). Er ligt een dotje kaviaar op. Dat is vooral voor de looks – je proeft er weinig van.

Ook de unagi rolls (14 euro) met gegrilde en gelakte paling zijn erg lekker. In de vulling zit een flinter foie gras, verder een blokje tofu – wellicht als aflaat? Er schijnt ook nog ergens abrikoos te zitten. Met het vallen van de avond is het inmiddels zo donker in de zaak dat we ons eten met de zaklamp van onze telefoon moeten bijlichten. Abrikoos vinden we niet, wel een braam.

Ook goed bij Kyatcha, en niet onbelangrijk: de rijst. Lauwwarm, stevig en net plakkerig genoeg. Ook komt er vers ingelegde gember bij sommige gerechtjes, evenals goede wasabi. Dat is mooi, maar de sushi heeft hier al zoveel toeters en bellen dat deze smaakmaker een beetje overbodig aandoet.

De rekening bedraagt 175 euro, ook de ‘spontane’ edamameboontjes staan er op. Sinds de verhuizing lijkt Kyatcha een overstap te hebben gemaakt van onderscheidende kwaliteitssushi naar gelikte glamour, met bijbehorend prijskaartje. Ik vind het geen verbetering.