Het einde van Bob Dylans Never Ending Tour lijkt in zicht

Wat hadden we het de 81-jarige Bob Dylan graag gegund, een mooie tour na zijn beste album in twintig jaar. Met het woord- en luisterrijke Rough and Rowdy Ways (2020) speelde His Bobness zich terug in de eredivisie van de popmuziek, alsof een Nobelprijs voor de Literatuur (2016) nog niet genoeg was. Hij overleefde de pandemie met een lucratieve livestream, kondigde een nieuw boek aan waarin hij in 60 etappes de geheimen van het songschrijverschap ontrafelt en staat nu twee avonden in de uitverkochte Afas met een setlist om te zoenen.

Bewijsstuk A: Dylan speelt op deze tour praktisch alle nummers van zijn bekroonde laatste album, dat zich sloom en weldadig ontvouwt als een meesterwerk. Bewijsstuk B: tussendoor vertolkt hij klassiekers uit zijn gouden jaren, onder meer van Blonde On Blonde en Nashville Skyline. Bewijsstuk C: Atypisch voor Dylan, maar de speellijst is al een jaar onveranderd en daarmee geeft de legendarisch wispelturige zanger zijn bandleden de kans om goed ingespeeld aan de start te verschijnen.

Zwoegen

We zaten er klaar voor. Zonder telefoons, want die moesten uit voordat ze in een verzegeld zakje mee naar binnen mochten. Een goede zaak dat niemand kon filmen wat zich daar afspeelde. Want Bob Dylans concert, met ticketprijzen die de pan uit rezen, viel ongelofelijk tegen. Openingsnummer ‘Watching the River Flow’ klonk stroef en onzeker, alsof een plaatselijke coverband onvoorbereid het podium op was geduwd. Dylans entree als zanger was onthutsend. Zo schraperig lelijk, zo onhandig atonaal heeft hij nog nooit eerder geklonken.

Het optreden lang bleef hij zitten achter de piano. Wie zal het zeggen: had hij een iPad met zijn teksten achter die onneembare façade waar alleen zijn grijze krullenbol bovenuit stak? Twee microfoonstandaards stonden pontificaal midden op het podium, maar de zanger verscheen daar alleen om elk kwartier even te tonen dat hij nog leefde. Hij oogde broos, kwetsbaar, ineengedoken. Alsof hij zonder stok of rollator niet overeind kon blijven. Dit was het, denk je dan als Dylan-fan. Dit is het eind van de Never Ending Tour.

Zijn band, met oudgediende bassist Tony Garnier maar zonder de onmisbare Charlie Sexton op gitaar, wilde maar niet lekker samen spelen. Zwoegen was het voor ze, om Dylans geplonk op de piano enige lijn te geven. In ‘False Prophet’ en ‘Crossing the Rubicon’ leek het even in elkaar te vallen. ‘I’ve Made Up My Mind To Give Myself To You’ kwam na een mooi intro niet van de grond. Eindelijk, in ‘Every Grain Of Sand’, speelde hij een paar maten mondharmonica, onvast en monotoon. Ik had graag drie ballen gegeven, uit respect voor wie Bob Dylan is en wat zijn werk voor drie generaties heeft betekend. Maar au, wat was dit concert teleurstellend.

Lees ook: Twee uur Bob Dylan in een stomende suite