Heerlijk schmieren in de musicalversie van Roald Dahls ‘Matilda’

Roald Dahl overleed bijna een kwart eeuw geleden, zijn beste titels zijn onverminderd populair en nestelen zich op steeds meer manieren in het collectieve geheugen. Er wordt gewerkt aan een ‘origin story’-film over Willy Wonka, musicalversies van Matilda en Charlie and the Chocolate Factory trokken afgelopen jaren volle zalen. Streamingdienst Netflix kocht recent het bedrijf dat alle rechten van het werk van de Britse schrijver exploiteert.

Dahl zou zelf de ironie hebben ingezien van Matilda The Musical, de eerste grote film die Netflix uit zijn catalogus aflevert; daar bepleit hij dat kinderen minder televisie moeten kijken en meer boeken moeten lezen. Regisseur en acteur Danny DeVito leverde in 1996 een geslaagde verfilming af van het boek over een hyperintelligent meisje dat zich staande probeert te houden in een wereld waarin domme volwassenen het voor het zeggen hebben. Het succes van het boek schuilt, onder meer, in de herkenbaarheid van de problemen waar Matilda tegenaan loopt. Ieder kind omarmt direct het gevoel verkeerd begrepen te worden door ouders, docenten en andere betweterige autoriteiten.

Regisseur Warchus, maker van de aanstekelijke queerkomedie Pride, verfilmde de met Olivier Awards en Tony’s overladen musicalversie. Hij benut optimaal de viliene overdrijving van Dahl en het contrast tussen de empathische Matilda (Alisha Weir, die het verhaal moeiteloos draagt) en haar lompe ouders (Stephen Graham en Andrea Riseborough) of wreed tierende Bulstronk.

De gefrustreerde, rechtlijnige hoofdjuf (een heerlijk schmierende Emma Thompson in fatsuit en een flinke laag make-up) runt haar kostschool met ijzeren hand. Alleen door de regels te volgen, zullen de ‘maden’ zoals zij de kinderen noemt in de toekomst kunnen slagen. Het enige sprankje licht in het miserabele leven van Matilda is de lieflijke juffrouw Engel (Lashana Lynch), die de potentie van het leergierige meisje ziet en haar aanspoort zichzelf te ontwikkelen.

Matilda The Musical past naadloos in een lange traditie van uitstekende Dahl-verfilmingen. Regisseur Warchus pakt visueel flink uit op en rond de kostschool, waar de leerlingen en docenten hun dagelijkse leed, dromen en verlangens bezingen. Hij laveert wel langs de rand van overdaad schaadt, zeker volwassenen zullen na twee uur aan hun tax van zoetgevooisde kinderstemmetjes zitten. De vrolijke choreografieën zijn overtuigender dan de liedjes. Dit was overigens ook al het geval bij de theaterversie: de muziek was een van de weinige elementen die geen Tony won.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film