Handballer Luc Steins verlengt bij topclub PSG: ‘Ik vind het leven in Parijs niet altijd makkelijk’

Als de beste handballer van de Franse competitie de Parijse brasserie Auteuil binnen komt lopen, is hij nog even aan het bellen met zijn vriendin. Ik kom er zo aan, gebaart hij verontschuldigend. Hij draagt een grijs T-shirt met een opdruk van ananasjes. Zijn haar is nat van de douche, zijn wangen rood van de fietstocht door de hitte. Hij is een paar minuten te laat voor de lunchafspraak. „Het spijt me echt, mijn afspraak bij de fysio liep uit”, zegt Luc Steins met een zangerig Limburgs accent als hij aanschuift. „Normaal ben ik altijd op tijd.”

De 27-jarige Steins handbalt sinds november 2020 in Parijs bij Paris Saint-Germain, na achtereenvolgens voor de Limburg Lions en de Franse clubs Massy, Tremblay en Fenix Toulouse te hebben gespeeld. Hij kwam bij PSG op huurbasis binnen als vervanger van de Franse sterspeler Nikola Karabatic en mocht na een succesvol eerste seizoen nog een jaar blijven, waarin hij op Karabatic’ positie als middenopbouwer bleef spelen.

Steins – met zijn lengte van 1,72 meter een van de kleinste tophandballers – staat bekend om zijn snelheid en scherpe spelinzicht. Sinds zijn komst naar Parijs maakte hij 233 goals in 78 wedstrijden en werd hij twee keer uitgeroepen tot beste speler van de Franse competitie. PSG – de club die al jaren de eerste divisie aanvoert – won sinds Steins’ komst ook tweemaal de Coupe de France. Na dit voorjaar kort overwogen te hebben naar de Poolse club Vive Kielce over te stappen, verlengde de Limburger in juni zijn contract bij PSG tot de zomer van 2026.

Wat is het grootste verschil tussen PSG en de clubs waar je eerder voor speelde?

„De druk. Omdat dit het grote Parijs is” – Steins trekt zijn wenkbrauwen omhoog – „gaat men er altijd maar vanuit dat we alles zullen winnen. Voor veel media en clubs is het bijvoorbeeld vanzelfsprekend dat we de competitie winnen. Terwijl we niet moeten vergeten hoe een bijzondere prestatie dat is, zeker als we zoals vorig jaar alle wedstrijden van het seizoen winnen.”

In Parijs moet het altijd meer?

„Ja. Mensen vinden het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat wij de Champions League nog nooit gewonnen hebben. Die druk leg ik mezelf ook op, hoor. Ik kan ook denken: hoe vet zou het zijn om erbij te zijn als PSG voor het eerst de Champions League wint. Zeker omdat het voor het eerst in het handbal én in het voetbal zou zijn. Maar die druk eist wel zijn lichamelijke tol.”

Moest je daarom net naar de fysiotherapeut?

„Ja, ik heb last van mijn knie.” Hij wrijft over zijn linkerbeen. „Dat is wel een teken dat het fysiek lastig is om dit niveau bij te houden. We spelen zeven of acht wedstrijden per maand, waarin ik bijna altijd de volle zestig minuten op het veld sta. En ook als ik voor het Nederlandse team speel, speel ik bijna altijd zestig minuten.”

We spelen zeven, acht wedstrijden per maand. De coach haalt mij er pas uit als ik het echt niet meer red

Wat zegt je fysio daarvan?

„De fysio hier zegt er niets over, want dan gaat hij tegen de trainer in. Maar mijn fysio in Nederland zou zeggen: kun je je speeltijd niet eens delen? Dan zou ik ook fitter aansluiten bij nationale wedstrijden en het zou mijn carrière langer kunnen maken. Het zou ook jongere spelers die nu de hele wedstrijd op de bank zitten, de kans geven zich te ontwikkelen.

„Maar dat gaat bij een club als PSG niet. De trainer [Spanjaard Raúl González, red.] is er alleen om wedstrijden te winnen; daar wordt hij ook op afgerekend. Dus hij haalt mij er pas uit als ik het echt niet meer red. En dan haalt hij waarschijnlijk gewoon een andere speler die al op dit niveau speelt, in plaats van te investeren in een jong talent. Dat klinkt cru, maar dat is hoe het bij een club als Parijs werkt. Het is gewoon business.”

Je bent binnengehaald als vervanger voor Karabatic, misschien wel de beste handballer ooit. Vervolgens werd het team praktisch om jou heen gevormd. Hoe was dat voor je?

„Nou ja, ik ben vooral gevraagd omdat ik een van de weinigen was die beschikbaar waren, hoor. En oké, die het niveau aankon. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk aan te sluiten en dat is wel goed gegaan. Maar het is ook makkelijk als iedereen lovend over je is. Als je kritiek krijgt en dan nóg kunt blijven staan, is dat veel knapper.”

Je stelt je best nuchter en bescheiden op, terwijl PSG een glitter-en-glamour-imago heeft. Schuurt dat?

Steins lacht en legt zijn vork op zijn bord pasta. „Dat klopt wel, ja. Ik merk dat bijvoorbeeld als we vip-kaarten krijgen voor een voetbalwedstrijd, dan moeten we ineens een hémd aan”, zegt hij met een afkeurende blik. „En soms krijgen we na de wedstrijd een glas champagne. Dat vind ik zo’n onzin: geef mij gewoon een glaasje water of een colaatje. Alleen als het per se moet, bijvoorbeeld als er een verplichte dresscode is, doe ik eraan mee.”

Op Instagram valt ook op dat sommige van je teamgenoten foto’s plaatsen met dure auto’s en op chique vakantiebestemmingen, terwijl jij selfies van je ouders en foto’s van je wandelvakantie online zet.

„Daarin zijn we inderdaad heel verschillend. Ik ben helemaal niet materialistisch en ik lach me soms kapot om hoe sommige jongens naar de training komen. Dan hebben ze de nieuwste van de nieuwste kleding aan, van merken die ik niet eens ken. Als zij dat leuk vinden, is dat natuurlijk prima, maar ik denk soms wel: is dat nou nodig? Ik wil zelf niet dat iemand me beoordeelt op hoe ik eruit zie, of omdat ik nieuwe schoenen aan heb. Ik heb liever dat mensen me mogen omdat ik goed handbal of een leuk persoon ben.”

Wordt van jou verwacht dat je eraan meedoet?

„Soms wel. Zoals vorig jaar toen we een premie uitbetaald konden krijgen in geld of in een horloge. Toen koos het hele team voor een horloge van duizenden euro’s en eerst dacht ik: wat een onzin, ik heb toch een horloge”, zegt hij terwijl hij zijn sporthorloge van Garmin laat zien, dat hij in 2019 kreeg bij zijn afscheid van tweede divisie-club Tremblay. „Maar uiteindelijk heb ik het ook maar gedaan, omdat iedereen het deed.”

Het contrast tussen Voerendaal waar je opgroeide en Parijs lijkt me ook groot. Hoe ervaar je dat?

Steins is even stil. „Ik vind leven in Parijs niet altijd makkelijk. Ik begin er nu een weg in te vinden door de drukte en de toeristen te ontwijken. Maar je kunt hier nooit rustig op je fiets naar de training zonder bijna van je sokken gereden te worden. En niemand kijkt naar je op of om. In Limburg, maar ook in Toulouse, groet iedereen elkaar op straat en kom je steeds mensen tegen die je kent. Nou hier ben ik nog nóóit iemand tegengekomen”, zegt hij met grote ogen. „De drukte van Parijs was ook wel een reden om eerder dit jaar te overwegen naar Vive Kielce te gaan.”

Waarom koos je ervoor om toch in Parijs te blijven?

„Het was een mix van omstandigheden, maar vooral omdat het op privégebied niet goed ging. Mijn vriendin zit in een wat moeilijke fase van haar leven en bij mijn vader is lymfeklierkanker vastgesteld – de diagnose is erg slecht. Daarom wil ik dichtbij Limburg zijn zodat ik hem vaak kan bezoeken – soms rijden we voor een halve dag op en neer.

„Dat het sportief gezien goed gaat, wil niet altijd zeggen dat alles rozengeur en maneschijn is. Mensen die vragen: ‘Hé, je gaat goed, hè?’, lijken te vergeten hoe veel dingen op de achtergrond kunnen spelen. Dingen die belangrijker zijn dan zo’n stom potje handbal.”

Doet dat je anders kijken naar je toekomst?

„Kijk, ik vind handbal de mooiste sport van de wereld. Maar als mijn carrière als speler afgelopen is, wil ik bijvoorbeeld niet ook nog als trainer aan de slag. Dan ben ik wel klaar met het verhuizen en in het buitenland wonen en wil ik gewoon bij mijn familie en vrienden in de buurt zijn. Wat dat betreft ben ik toch wel een gevoelig jongetje.”