N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data96924694-804069.jpg)
Het had veel van een wanhoopsdaad: de deelname van Navarone als eerste rockband ooit aan The Voice of Holland. De Nijmegenaren werden tweede en klommen op naar het volgende level: spelen op Concert At Sea en voorprogramma van Bon Jovi in het Goffertpark. Een doorbraak zat er na vier albums nog steeds niet in en daarom komt V met een nogal dubbel uitgangspunt: als rockband zijn ze dikke vrienden en al vijftien jaar onafscheidelijk. Maar dit keer worden alle fiches ingezet op zanger Merijn van Haren en zijn favoriete muziekinstrument, de piano.
De verdienstelijke prog-metal uit de beginjaren wordt nu ingewisseld voor glimmend opgepoetste powerrock in de hitgevoelige trant van Europe, Queen en Whitesnake. De invloed van Queen is overduidelijk in het melodramatische ‘Heroes Someday’ dat op ieder moment dreigt los te barsten in een ‘Bohemian Rhapsody’-achtig crescendo. Lang leve Freddie Mercury, maar waar was de invloed van Brian May toen Navarone die nodig had?
Nog heikeler wordt het in ‘Green Lights’ dat zo veel weg heeft van de Train-hit ‘Drops of Jupiter’ dat het geen inspiratie meer mag heten. De twee gitaristen, ooit de trotse pijlers van deze band, krijgen weinig te doen. Alles aan V wijst naar een nakende solocarrière van Merijn van Haren, met het afscheidslied ‘Break Away’ als meest aperte teken aan de wand. „I want to break free”, hoor je hem stilletjes neuriën. Alleen de stofzuiger ontbreekt. De van fondant druipende ballade ‘Can’t Love’ klinkt als zijn finale afscheid van een rockband die ooit de beste van Nederland was.
