Geef je het aandacht, dan gaat het groeien

Met een krat druiventrossen loopt Katrina Tulen (64) op haar wandelschoenen langs rijen wijnstokken. In de herfstzon zijn 25 plukkers met kleine snoeischaartjes bezig de witte druiven te oogsten. Vogels fluiten, verderop ronkt een tractor.

Oogstdag op Wagenings Wijngoed. „Veel mensen bieden zich aan om te helpen plukken, maar vandaag hebben we genoeg vaste vrijwilligers”, zegt Tulen. „Het plukken is de kroon op ons werk.”

Ze wijst op de gave trossen tussen het verkleurende blad: „Het was een goed jaar, warm, geen schimmels of meeldauw.”

Als een volleerd wijnboer spreekt ze over hun grote vijand de suzuki-fruitvlieg, groenbemesters en de druivensoorten die hier groeien. „Maar een wijngaardenier ben ik niet”, zegt ze. „We hadden een goede in dienst, maar die konden we niet langer betalen. De marges zijn klein. Behalve uit wijnverkoop hebben we inkomsten uit onder andere zomeropenstellingen en proeverijen.”

Tulen is bestuurslid van de stichting die het wijngoed beheert. „Ik zorg voor de vrijwilligers en het contact tussen hen en het bestuur.” Een halve dag in de week kost dat, en dan gaat ze nog een halve tot een hele dag op het wijngoed snoeien, palen vervangen, ranken opbinden of gastvrouw zijn.

„Ik werkte lang in het boekenvak, onder andere bij een grote Amerikaanse uitgever. Verbinding tussen verschillende partijen was daar mijn kracht. Ik kijk wat nodig is om het samen voor elkaar te krijgen.”

Tijd voor het gezamenlijk koffiedrinken onder de overkapping. Tulen gaat rond met een vershouddoos met kano’s en gevulde koeken. Voorzitter Guido Hoomans (63) heeft vrij genomen van zijn werk als manager bij het UWV. „Dit is voor mij zingeving.” Tulen: „Tijdens corona was dit onbetaalbaar. Het was voor iedereen een verademing om hier te zijn.” Zestigplussers kletsen met jonge managers van start-ups. „En soms hebben we mensen met een burn-out. Of een bodemonderzoeker van de Wageningse universiteit.”

Ze doet het dus niet voor de wijn? Tulen lacht. Andere bestuursleden zijn vinoloog, maar verwacht van haar geen referaat over hun Regent, Cuvée of Bergparel. Het gaat er vooral om deze magische, 2,3 hectare grote plek aan de bosrand bij landgoed De Dorskamp te behouden. Onder de honderden wijngaarden in Nederland is dit een van de handjevol biologische. „Het is zo mooi hier en zo rustig. Je bent buiten bezig, verbonden met de seizoenen.” Feller: „Ik vind het belangrijk dat in Europa de landbouw verandert. Ik wil geen gif in de aarde spuiten en de grond uitputten.”

Haar man, een boerenzoon en vandaag druivenplukker: „Je moet de mensen wel blijven voeden.”

Tulen: „Het is waar, dit is heel arbeidsintensief. Maar dat wil niet zeggen dat wij geen voortrekkersrol kunnen vervullen. Als je ergens aandacht aan geeft, gaat het groeien.”