Frida Kahlo-show draait vooral om een saaie dirigent

Je zou denken dat De zus van Frida Kahlo gaat over de zus van de bekende Mexicaanse kunstenaar. Toch draait deze familievoorstelling vooral om Frederik, een dirigent in de nadagen van zijn carrière, gespeeld door Servaes Nelissen. Met zijn orkest repeteert hij voor een concert vol Mexicaanse nummers, maar Frederik worstelt met zijn gezondheid. Als de muziek kolkt, raakt hij verzeild in vreemde situaties. Wat gebeurt echt, en wat zijn de koortsdromen van een patiënt?

Servaes Nelissen bedacht het concept van de voorstelling met kamermuziekensemble SeaSession; hij ontwierp het decor en schreef de tekst. In De zus van Frida Kahlo schept de theatermaker een kleurrijk universumpje. Middelpunt is een hotel- of kleedkamer, die in een ziekenboeg verandert, zodra iemand de gordijnen dichttrekt.

Op de stof worden animatiefilms vertoond, gemaakt door Sjeng Schupp. De dirigent is dan een stripfiguur met grijze plukjes haar en een bril met zwaar-zwart montuur. Hij zweeft tussen muzieknoten, door zijn eigen bloedbaan of langs rondtollende meubels. Ook skeletten in de stijl van ‘Día de Muertos’, de Mexicaanse feestdag waarop de doden worden herdacht, duiken op. Het zijn aandoenlijke filmpjes, die een kijkje geven in het verwarde brein van de dirigent. Frederik blijkt op de dood af te stevenen.

Sombrero’s

Voorop de bühne staat een pianola, die soms een deuntje ten gehore brengt; achterop het toneel zit een negenkoppig orkest in kleurige outfits. Zij spelen het ene na het andere Mexicaanse nummer, van het weemoedige ‘Solidad’ tot het springerig ‘Tabú’. Het is muziek van componisten uit de twintigste eeuw, die keurig wordt uitgevoerd, maar soms ook wat tam blijft.

Familievoorstelling De zus van Frida Kahlo. Foto Ada Nieuwendijk

De zus van Frida Kahlo wervelt sowieso niet van de bühne. De vormgeving is creatief, maar veel visuele vondsten en grapjes voelen oubollig. Wanneer een stierengevecht uitmondt in een dans, vraag je je af of je zoiets niet eerder hebt gezien. Gretig worden de Mexico-clichés afgetikt: cactussen – check, sombrero’s – yes. In de openingsscène zet Nelissen de toon. Hij komt op met ‘monobrauw’ plus snorretje en strompelt op mechanische stelten, die onder een lange jurk vandaan piepen. Je herkent Frida Kahlo, maar dan wel als platgeslagen personage.

En de zus uit de titel? Christina is een spookje, dat vooral de klaagzang van Frederik moet aanhoren. Als ze schildert, schildert ze hem, met een teleurgesteld boogje als mond. Aan het einde van deze voorstelling heb je toch vooral een behoorlijk saaie dirigent leren kennen.