Feist kruipt door een wormgat en vindt opnieuw de clubshow uit

De beste show van 2023 begon met een close-up van een spoelbak. Daarna verscheen een bar in beeld. Een vieze vloer. Sneakers. Ruggen. Tasjes. Jurkjes.

Hé wacht eens even, snapten de bezoekers van de Utrechtse concertzaal TivoliVredenburg opeens: dit zij wij! Die schokkerige beelden die op het witte doek flitsten dat over de volle breedte voor het podium was gespannen, kwamen rechtstreeks vanaf de telefoon van de heldin die ze kwamen bekijken.

En jawel hoor, daar stapte ze doodleuk vanuit het publiek op een minuscule verhoging, midden in de zaal: Leslie Feist.

De Canadese muzikante schreeuwde ooit haar stem stuk als uitzinnige punkfeminist, werd volwassen in het negentienkoppige rockcollectief Broken Social Scene en nestelde zich uiteindelijk als soloartiest in haar eigen kunstzinnige en volstrekt unieke uithoekje van de indiefolk.

Maar wat ze woensdagavond in Tivoli-Vredenburg deed, was historisch. Het leek alsof Feist door een magisch wormgat kwam gekropen en niet gehinderd door vastgeroeste rocktradities opnieuw de betekenis van een intieme clubshow wist uit te vinden.

Gewapend met niets meer dan een afgeragde akoestische gitaar kreeg ze Utrecht binnen de kortste keren op de knieën met uitgebeende kampvuurversies uit haar rijke, tegendraadse oeuvre, inclusief het onlangs verschenen album Multitudes. Volkomen ongedwongen en naturel zong (en vertelde) ze over liefdes, twijfels, mislukkingen en andere klungeligheden: rechtstreeks van hart tot hart, met de mooiste engelenstem uit het universum.

Én met een telefoon dus. Die klemde ze tijdens opener ‘The Bad in Each Other’ vast aan haar microfoonstandaard (nét te laag, zodat alleen haar suède instappers met plateauzolen en sokken met lipstickprint te zien waren). Na ironisch stoere machoposes in ‘Mushaboom’ leek het haar toch beter dat een fan de rest van de show filmde. „Ik heb het hier namelijk nogal druk.”

Maar pas op (en spoiler alert): want bij Feist is niets ooit wat het lijkt. Wat vervolgens moest doorgaan voor quasi-knullig doe-het-zelf-vlog door een willekeurige amateur, bleek achteraf een uiterst vernuftig complot dat resulteerde in een verbluffend én vervreemdend totaaltheater. Niet alleen verschenen er steeds meer hallucinerende beelden (waarbij de zangeres transformeerde tot een veelkoppig en oneindig-armig gitaarmonster), toen Feist tijdens ‘I Took All Of My Rings Off’ a capella galmend door het publiek dartelde, registreerde de telefooncamera opeens een compleet lége zaal. Precies op dat moment liet ze met één vingerknip het filmdoek omlaag vallen waarachter haar band paraat bleek te staan. Na een ronkende, versterkte set, volgde een magische ontknoping waarbij het door de ‘cameraman’ uit een tasje ontvreemd dagboek de songtekst bleek te bevatten van ‘Love Who We Are Meant To’.

Terwijl Feist zich weer tussen haar fans begaf, werden die dankzij een omgewikkelde groene deken op haar lijf geprojecteerd. Zo sloeg ze Utrecht letterlijk om zich heen.

https://youtu.be/AiqBr07rqjE