Feist is op haar best als ze je op het verkeerde been zet

Geef Leslie Feist een gitaar, desnoods met één snaar, en er volgt een prachtig liedje. Je moet alleen wel even geduld hebben: haar laatste platen – die de Canadese zangeres uitbrengt zonder voornaam – lieten telkens zes jaar op zich wachten.

Maar dan heb je ook wat. Met serene engelenstem zingt ze over (onmogelijke) liefde, (vergeefse) hoop, (schamele) troost en de (verstikkende) angst voor de (onvermijdelijke) dood. Bonus: dat doet ze – erfenis van haar punkverleden – altijd met een twist. Op de het album Metals (2011) klonk weerbarstige woudloperfolk waarin de geest van Tom Waits rondwaarde, op het dwarse Pleasure (2017) fladderde er in een akoestisch nummer plotseling een fragment voorbij van metalband Mastodon.

Multitudes begint wat dat betreft hoopvol: in de overrompelende opener ‘In Lightning’ klinkt een kakafonie van op elkaar gestapelde stemmen, uit de maat marcherende drums en atonale gitaren en synthesizers. Ook in het buitenaardse ‘Become The Earth’ zet Feist die oneindige stemverdubbelaar in, net zolang tot er een koor van marsvrouwtjes klinkt.

Ze is op haar best als ze die vervreemding omarmt en je op het verkeerde been zet, maar op Multitudes trapt ze vooral op de rem. Ze zingt, tokkelt op haar gitaar en verder basta. Daar is op zich niet zo veel mis mee, behalve dat het nogal gewoontjes gaat klinken, en je op den duur doet indutten.

Gelukkig word je ook weer wakker geschud. ‘Borrow Trouble’ begint als een bombastisch overwinningslied met een klaterende wall of sound, tot een kreupele saxofoonsolo en stamelende achtergrondkoortjes duidelijk maken dat het lenen van andermans leed uiteindelijk tot wanhoop leidt: dan kan de radeloze zangeres enkel nog hysterisch „TROUBLE!” schreeuwen.

https://www.youtube.com/watch?v=AiqBr07rqjE