Een overschot aan courgettes? Dan bak je er muffins mee

Schreef ik hier vorige week niet, met drie worteltjes, vijf tuinbonen en een stengel snijbiet uit eigen moestuin in de hand, dat schaarste creatief maakt? Let op, vandaag beweer ik met droge ogen het tegenovergestelde. Weet u wat pas creatief maakt? Een courgettetsunami.

Twee planten en zelfs met acht groenteminnende amateurtuinders krijgen we ze nauwelijks soldaat gemaakt. Ja, bij de eerste courgettes van de zomer, toen was iedereen nog enthousiast. In ons appgroepje werden trots foto’s gedeeld van schalen vol gegrilde courgette, kommen dampende courgettesoep en feestelijke courgettecake. Inmiddels wordt er in datzelfde appgroepje bijna dagelijks geleurd: „Bij wie kan ik nog een paar courgettes kwijt?” Waarop dan beleefd wordt geantwoord: „Dank je, ik sla even over.” Of, naarmate de courgettevloed ons verder naar de lippen steeg: „Alsjeblieft, nee!!” Vriendin M, met wie ik vorig weekeinde een namiddag in de aarde had zitten wroeten, zei toen ik bij vertrek haar twee van de vier geoogste courgettes in handen drukte doodleuk: „Neem jij die maar, ik ben geloof ik allergisch voor courgettes.” Tuurlijk.

Toegegeven, zelf ben ik na een hele zomer courgettesoep, roergebakken courgettes, gegrilde courgettes, gestoofde courgettes, rauwe courgettesla, courgettetortilla enzovoort enzovoort ook best een beetje courgettemoe. Maar wat moet je dan? Het opgeven is geen optie; ik zou het althans vreselijk vinden als die brave groene jongens zomaar op de composthoop zouden belanden alleen omdat een stelletje verwende stadstuinders vindt dat ze met te veel zijn. Nee, wij hebben ze geteeld, dus het minste wat we kunnen doen is ze een zinvolle bestemming geven, een goede groentedood, zeg maar.

Enfin, het was dus uit pure noodzaak dat ik afgelopen zomer zeker vier nieuwe courgettesoeprecepten bedacht. In eentje ging half-om-half snijbiet – ook zo’n plant that keeps on giving. Een andere soep had een Indiase invalshoek, met veel gember en knoflook, garam masala en urad dahl (gesplitste en gepelde zwarte linzen), wat heel goed beviel en waarvoor ik het recept hier misschien nog weleens met u zal delen.

Vanuit dezelfde noodzaak ontdekte ik ook dat je courgettes kunt kneuzen zoals in Chinese recepten soms ook gebeurt met komkommers, en dat dressings er dan heerlijk diep intrekken. Voor wie het eens wil proberen, leg de courgettes op het aanrecht, leg er een theedoek over (om rondspetterend vruchtvlees te voorkomen) en sla er flink op met een deegroller. Snijd de gekneusde courgettes vervolgens in stukjes, schep ze om met smaakmakers naar keuze en serveer als salade.

Maar voor vandaag staan er muffins op het menu. Twee soorten courgettemuffins, de een hartig, de ander zoet. Geraspte courgette geeft net als bijvoorbeeld geraspte wortel of biet een aangename vochtigheid en daarmee malsheid aan gebak, en dat zonder dat je de groente nu heel specifiek terug proeft. In wezen is het de perfecte manier om courgettemoeie mensen weer aan de courgette te krijgen. Ik schreef hierboven toch over feestelijke courgettecake? Wel, ik had het recept daarvoor gedeeld met mijn tuinvrienden en dat zorgde onmiddellijk voor een kleine opleving in de vraag naar courgettes binnen de groep. Opeens waren alle courgetteallergieën, zeg maar, als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het recept voor de zoete muffins is losjes gebaseerd op die courgettecake. Op de foto hiernaast ziet u de hartige muffins. Beide zijn erg makkelijk en snel om te maken en, bij mij thuis althans, in een vloek en een zucht ook weer op.