Domingo is in zijn charme-offensief minder wendbaar, maar vult de zaal nog makkelijk

Zaterdag zong de inmiddels 81-jarige operalegende Plácido Domingo een feestelijk opera/zarzuelaprogramma op een halfuur treinen van Maastricht: in Luik, in een stijf uitverkochte Waalse Opera.

Feestelijk? Hmm. De ster van Domingo is de laatste jaren nogal aan het vallen. Hij werd in 2019 door zeker twintig vrouwen van seksueel grensoverschrijdend gedrag beschuldigd, wat de Los Angeles Opera (daar was hij directeur) na onderzoek als geloofwaardig beoordeelde. Hij verliet Los Angeles, brak met de Metropolitan Opera, de San Francisco Opera en de Philadelphia Orchestra en bood zijn excuses aan (al vertelt zijn bijna propagandistische Wikipediapagina dat hij de aantijgingen inmiddels weer ontkent) en treedt niet meer in de Verenigde Staten op.

Dit jaar bracht Argentinië hem in verband met een seks-sekte, al is zijn in dat verband vermeende gebruik van prostitutie in Argentinië niet strafbaar. In Italië viel hij deze zomer onder luid gefluit van zijn voetstuk met een volgens de Italiaanse pers finaal mislukt optreden, waarbij zelfs het orkest na afloop niet voor hem op wilde staan. Met dat alles in gedachten trek je naar Luik als ramptoerist.

Zo niet het Belgische publiek; het roezemoeste vonkend van voorpret. Het applaus dat de legende voor zijn opkomst krijgt, een verwachtingsvolle 7+, vindt Domingo niet luid genoeg. Hij dirigeert zijn eigen welkomsapplaus met open armen tot een 9-.

Onmiskenbare Domingoklank

Wat blijkt: ramptoeristen komen zaterdag niet aan hun trekken. Hoe je het ook wendt of keert, voor een 81-jarige man zingt Domingo (vroeger tenor, inmiddels bariton) nog indrukwekkend. Ok, hij is niet meer wendbaar, hij moet uithalen met zoveel kracht omhoog stuwen dat hij ervan over zijn eigen voeten struikelt, en hij vergeet zinnen uit te zingen omdat hij in de bladmuziek de volgende zin moet opzoeken. Ook zet hij op de automatische piloot in; zelf telkens duidelijk verbaasd dat zijn lichaam wist waar hij moest beginnen. Maar, hij vult de ongeveer duizend stoelen tellende zaal nog makkelijk, en die heldhaftige Domingoklank, een beetje achteruitslaand in de keel met hier en daar een goeie snik, blijft onmiskenbaar. Zijn vibrato’s kunnen slingeren, maar het merendeel is prima. Handig is het programma opgebouwd uit stukken die eindigen met een uithaal, een versnelling of crescendo: dat trekt applaus. Met zoete, quasi-nederige blikken voert hij een charmeoffensief. Maar bij elk applaus lijkt hij oprecht ontroerd, opgelucht.

Lees ook: Droeve concerten van legendarische tenoren

Om hem ter adempauze af te wisselen neemt Domingo jonge zangers mee; naar Luik de dramatische sopraan Jennifer Rowley. Ze is solo niet overdonderend, maar in duetten met Domingo goed. En toch: je rilt als je hem in een liefdesduet met uitgestrekte handen langzaam op haar toe ziet lopen. Al sidder je ook van ongemak als Rowley Domingo aan de arm wil meenemen, en hij zich ongemakkelijk loswurmt.

Na de pauze klinkt het geroezemoes heel anders: tevreden. Je hoort: de held is gezien, het doel is bereikt, maar meer Domingo is mooi meegenomen.

Het is verdrietig om de legende aan het einde van het gedrukte programma zijn vingers maar om elkaar heen te zien blijven draaien, hopend dat het publiek om toegiften gaat schreeuwen, wat het niet doet. „BIS?!” verlost de excentrieke showdirigent Giampaolo Bisanti eindelijk iedereen van de ongemakkelijkheid. Ja, bis, ja natuurlijk, klinkt het uit de zaal. Er volgen vier toegiften, steeds voorafgegaan door mag-ik-er-nog-een-smeekogen en een intensief smiespelend armgebarenoverleg met de dirigent, over wát hij dan zal zingen; een truukje dat het beste werkt als je bladmuziek niet al klaarligt op je lessenaar. Het is suf, maar het is Domingo, dus het publiek laat zich door de toneelstukjes entertainen. Het slotapplaus is luid, maar waarschijnlijk meer een dankbetuiging voor zijn oeuvre dan voor zijn optreden, want als hij wuivend in de coulissen verdwijnt, sterft het applaus snel weg. Poppetje gezien, … .

Domingo treedt de komende maanden op in Kroatië, Dubai, Italië, Duitsland, Frankrijk, Japan en Mexico. Nederland staat niet op zijn agenda (of wellicht staat Domingo niet op de onze).