Depeche Mode hult zich in alles omvattende droefenis

Er vallen bladeren, er vliegen engelen en er waren geesten rond op het vijftiende album van synthesizerveteranen Depeche Mode. Is Memento Mori daarmee een eerbetoon geworden aan het vorig jaar overleden bandlid Andrew Fletcher? Niet helemaal, want zanger Dave Gahan en muzikant/zanger/componist Martin Gore staan vooral stil bij hun eigen sterfelijkheid. De klaagzang ‘Soul With Me’ stelt hun nakende vertrek naar „the ever after” centraal. In de single ‘Ghosts Again’ worden dikke tranen geplengd. De zwaar aangezette elektronische begeleiding lonkt naar de grote zalen die Depeche Mode met zijn magistrale sound bedient.

Grote hits scoorde de band uit het Engelse Basildon niet meer sinds ‘Enjoy the Silence’ (1990) en Memento Mori zal daar geen verandering in brengen. Iets te vaak klinken de door producer James Ford strakgetrokken tracks als uitvergrote demostandjes van de nieuwste modellen synthesizers en drumcomputers, met een sporadische gitaar om Gore een reden te geven achter zijn toetsen vandaan te komen. Richard Butler van mede-eightiescoryfeeën Psychedelic Furs hielp met de teksten van een viertal nummers, waardoor ‘My Favourite Stranger’ en ‘Caroline’s Monkey’ ontsnappen aan de verstikkende somberheid die het tot duo uitgedunde Depeche Mode omgeeft. Het helpt niet dat Martin Gore zijn schijnbaar optimistische ‘People Are Good’ eindigt met de clou „keep fooling yourself”.

Lees ook dit interview met Dave Gahan van Depeche Mode

Depeche Mode gaat geen nieuwe zieltjes winnen met Gahans nasale zang en de allesomvattende droefenis van het naderende einde als samenbindend thema. Het bombastisch eindigende slotnummer ‘Speak To Me’ klinkt als een requiem. Misschien voor Fletcher, misschien voor Depeche Mode zelf.

https://www.youtube.com/watch?v=iIyrLRixMs8