„I aim to find a balance”, klinkt het tegen het einde van The Balancing Act. De sonore stem is van choreograaf Ann Van den Broek, die een groot deel van de voice-over inspreekt. In haar nieuwe choreografie gaat zij, na een periode van onderzoek naar extreme emoties als verlies, diep verdriet en uitzinnige vreugde in The Memory Loss Trilogy, Ohm en Joy Enjoy Joy, op zoek naar evenwicht. Wie denkt dat dat een soort harmonieuze yoga-sessie oplevert, kent Van den Broek nog niet.
De emotionele reis van vijf mannen en drie vrouwen speelt zich af in een setting waarmee Van den Broek al langer werkt. Klinisch witte vloer, met daarboven een frame van wit ledlicht en aan de vier gelijke kanten een set voetpedalen waarmee de dansers volume en intensiteit van de soundscape van Nicolas Rombouts en het lichtontwerp van Bernie van Velzen controleren. Een rechthoekige ‘doos’ boven de vloer fungeert als projectiescherm voor de live opnamen.
The Balancing Act is een gang langs grote extremen, waarbij het publiek wordt meegesleept op een slingerpad waar angst volgt op onzekerheid, blijdschap op wanhoop, twijfel op ongeduld, met sóms een doorkijkje naar gemoedsrust, verbinding en vrede. Nooit lang natuurlijk, het duurt nooit lang of de dansers voeren weer met neurotische intensiteit een ritmisch, repetitief passenpatroon uit of ze maken in een synchrone groepssequentie herkenbare gebaren van irritatie en onzekerheid; een frase die associaties oproept met de befaamde choreografie Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker.
Lees ook Emotionerend slot van danstrilogie over Alzheimer
Controle
Als de dansers letterlijk staan te wankelen aan de rand van het speelvlak, woest zwaaiend met de armen om niet te vallen, líjkt dat ongecontroleerd, maar Van den Broek heeft de touwtjes stevig in handen. Ze houdt van controle. Alles wijst daarop in de bewegingstaal die zij de afgelopen twee decennia heeft ontwikkeld. Ook hier is de stijl te zien die zij zelf ‘emotioneel minimalisme’ heeft gedoopt, met gebaren en passen die vaak intens, strak en afgemeten zijn met in vormgeving, concept en thematiek een grote mate van helderheid.
Die beheerszucht creëert een helder kader voor de emoties die de dansers nu en dan in volle heftigheid in close-up voor de camera tonen, licht krankzinnig (Nik Rajšek), woedend (Anthony van Gog) of huilend (Marion Bosetti). De teksten op de shirts die onder kledingstukken tevoorschijn komen, vertolken eveneens verschillende stemmingen: „Hoe is mijn adem”, „Het is een gedachtespel”, „Maak ruimte” en, een waarheid als een koe: „Je zult keer op keer falen”.
Want ook al vloeien alle onderdelen samen en worden armen om elkaar heen geslagen, bij Van den Broek is het juist disbalans die alles in beweging zet. Daardoor vragen haar choreografieën altijd een emotionele investering van de toeschouwer, die zij in The Balancing Act dicht rond het speelvlak plaatst. Daardoor ook is er weer geen ontkomen aan de maar al te menselijke conditie van Van den Broek.
