‘De vraag is vooral: wat kan ik hier en nú doen?’

‘Als mensen horen hoe ik nu leef, krijg ik vaak de vraag: ‘Hoe lang ga je dit doen?’ Het eerlijke antwoord is: ik heb geen idee! Eén jaar, tien jaar, de rest van m’n leven – wie zal het zeggen?

„Mijn huis in Utrecht heb ik deze zomer ontruimd. Vrijwel al mijn spullen heb ik verkocht, weggegeven of weggegooid. Mijn hele bezit zit nu in mijn camper. Ik wil nooit meer zoveel dingen om me heen verzamelen als ik had.

„De afgelopen jaren heb ik me regelmatig down gevoeld. In mijn appartement, driehoog, voelde ik me niet meer op mijn plek. Ik was klaar met huisje, boompje, beestje; met een leven dat draait om groter en meer. En ik miste de sterren, ochtendmist, wolkenluchten.

„Begin dit jaar was ik in Peru en Colombia. Toen voelde ik me happy. Reizen maakt mij gelukkig. Ik vroeg me af: hoe kan ik dat gevoel in Nederland vasthouden? Ik wil nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen leren, dichterbij de natuur leven.

„Ooit heb ik, met enkele medestanders, Kromkommer opgericht, een bedrijf dat strijdt tegen voedselverspilling. We hadden ontdekt dat tien procent van de geteelde groenten en fruit wordt weggegooid. Dit gebeurt bijvoorbeeld als er een overschot is. Afwijkende vormen van komkommers en wortelen, van peren en bananen halen sowieso de winkel niet. Terwijl de vorm geen enkele invloed heeft op de smaak.

„Allerlei campagnes hebben we gevoerd om hiertegen te strijden. We hebben ‘kromme’ groentesoepen op de markt gebracht. We hebben lobby’s gevoerd, voorlichting gegeven, lespakketten gemaakt. Twee jaar geleden zijn we gestopt met het maken van soepen. Dat gaf mij ruimte voor iets nieuws. Ik ging mezelf vragen stellen. Waar ligt mijn kracht? Hoe zit mijn balans in elkaar, van enerzijds de dingen die ik doe en anderzijds het gevoel dat ik erbij krijg?

„Langzaam aan kreeg ik een paar dingen op een rij. Mijn passie zit nog steeds bij ons voedselsysteem, dat drastisch anders moet. Het liefst vertel ik verhalen hierover, met ervaringen die het hart raken. Ik moest dus dichter bij mijn onderwerp zien te komen.

„Zo is mijn plan gegroeid om voortaan vanuit een camper te leven en te werken. Ik rijd nu naar voedselveranderaars: boeren, telers, mensen die voedsel verwerken. Ik zet mijn camper op hun erf. Ik werk mee, ik eet mee, ik leef mee. Ik sta zelf met m’n poten in de klei.

„Ik ben nu bijna twee maanden onderweg. Deze weken voelen al zó rijk. Ik leer ontzettend veel van de mensen die ik onderweg tegenkom. Iedere week is anders.

„Ook mezelf leer ik beter en anders kennen. Het is nog even een zoektocht om de balans te vinden die past bij deze levensstijl. Ik moet afleren ver vooruit te kijken. Ik moet rust kunnen vinden in onzekerheid. Ik leef nu zonder agenda. De vraag is vooral: wat kan ik hier en nú doen?

„Ik ken een hoop mensen en bedrijven die bezig zijn met duurzame voedselproductie. Dat maakt het makkelijker om contacten te leggen. Ik krijg ook uitnodigingen om langs te komen.

„Een ‘business case’ heb ik vooraf niet gemaakt. Mijn inkomsten kunnen van week tot week verschillen. Met mijn werk lever ik toegevoegde waarde; die moet tot uiting komen. Wel wil ik ieder verhaal kunnen vertellen, ook dat van starters, of van bedrijven met weinig budget. Grotere bedrijven vraag ik meer te betalen. Zo dragen die bij aan de impact van kleintjes. Soms zoek ik sponsoren voor een verhaal.

„Eigenlijk ben ik nog maar twee dingen tegengekomen waarop ik me een beetje verkeken heb. Dat zijn de kou ’s nachts en de enorme hoeveelheid muggen. Voor de rest voel ik me helemaal thuis en gelukkig op iedere plek waar ik m’n camper neerzet.”