De Tesla Plaid is gelukkig ook met normaal stuur te bestellen

De derde Model S voor deze krant, hetzelfde model als de vorige twee. Het dwingende motief: 1.020 pk uit drie motoren. Gevolg: in 2,1 seconden van nul naar honderd en dan in principe door naar 322. Die topsnelheid laat Tesla de Model S Plaid uit veiligheidsoverwegingen trouwens alleen halen met speciale keramische remmen die er nog niet zijn. Tot die tijd begrenst het de elektrische Verstappen op 280. In het licht van de cijfers is de voorzorg de satire voorbij.

Lees ook dit artikel over de Tesla-occasion (2019)

Waarom? Omdat er een auto dreigde aan te komen, het topmodel van de Lucid Air, die met 1.000+ pk’s alle bestaande Tesla’s kon onttronen. Weer een monster geschapen. Nu moet iedereen met nog grotere getallen aan de bak, terwijl veel EV’s met hun bizarre vermogens nu al potentieel levensgevaarlijk zijn voor onervaren bestuurders en onvoorbereide medeweggebruikers.

Anderzijds: Musk heeft het weer geflikt. Wat zal hij trots zijn middelvinger opsteken. Dat superioriteitsgevoel ga je haast begrijpen als je ziet welke prutsers hem belagen op het Twittergebeuren dat hij voor zijn eigen bestwil hopelijk zo snel mogelijk naar de verdommenis helpt. Weten jullie wat die mijnheer heeft gedaan, havermelkkinderen? Hij sloopte de fossiele auto-industrie met waanzinnige technologie en laadinfrastructuur. Bouwt raketten waar we na een zondvloed, pandemie of wereldoorlog wellicht ooit iets aan zouden kunnen hebben. Musk is een van de competentste klootzakken die we hebben.

Onmogelijke doelen stellen

Zijn trofeeënjacht is een even vicieuze als magische cirkel van absurde zelfoverwinningen. Meer dan 1.000 pk is de deels ridicule essentie van vooruitgang: onmogelijke doelen stellen. Daarin toont Musk zijn ouderwets ongenaakbare, door opiniemakers weggehoonde, maar in al zijn lachwekkendheid noodzakelijke bravoure. Cultuur, schreef Johan Huizinga, moet metafysisch zijn, of zij zal niet zijn. Wetenschap en techniek, vul ik aan, zullen heroïsch zijn of niet zijn. Daar horen bij iemand met Musks ongeregelde temperament ongein, puberaal vertoon en verkeerde afslagen bij, maar zelfs zijn tien jaar oude Model S blijft met een actieradius tot 600 kilometer en een waanzinnige laadsnelheid van 250 kW een maatgevende auto.

De Plaid is een Magnum Bollinger voor één euro. Voor 139.990 euro heb je prestaties die bij fabrikanten van supercars een miljoen kosten. Al moet je onderweg naar de lichtsnelheid of een supersonische dood wat proletarische obstakels nemen. De standaardremmen kunnen beter, de Michelinbanden produceren een pokkenherrie. Dacht je dat je alle first world problems had gehad, is de versnellingshendel aan de stuurkolom geschrapt. Nu moet ik achteruit en geen idee hoe. Niks op de middentunnel, nergens flippers. Hoe kan dat nou? Net reed ik nog gewoon weg. Even googlen maar. Aha, schakelen gaat voortaan via een aanraakbalk links op het touchscreen, de zogenaamde rijmodusstrook. Voor drive omhoog swipen, voor achteruit naar onderen, P links bovenin. Reserveschakeltoetsen voor debielen, op de middentunnel, worden pas na aantippen zichtbaar. Ik vind het geen vooruitgang. Dat is het volgens de Musk-maatstaf natuurlijk wel. Weer een uitstekend deel minder in de beeldenstorm die innovatie heet.

In de Plaid neemt de veranderzucht pornografische vormen aan. Ik kan het enorme multimediadisplay, nu liggend in plaats van staand, met iconen op het touchscreen van mij af en naar mij toe laten kantelen. Op de app waarmee ik de Plaid op afstand kan laten toeteren, voorverwarmen, openen en sluiten of uitparkeren tref ik functies aan als de Bioweapon Defense Mode, die gifstoffen buiten houdt door de cabine op druk te brengen. De Kampeermodus en Dog Mode houden het interieur voor autoslapers en huisdieren op mens- en diervriendelijke temperaturen.

Verder heeft mijn Plaid geen stuur meer maar een yoke, zo’n koehoornachtig U-vormig geval voor racegames. Een ramp, vooral omdat de tiptoetsen voor richtingaanwijzers, ruitenwisser, claxon, cruisecontrol en spraakbediening op de spaken zitten. Dat zou gunstig kunnen uitpakken, omdat je voor het richting aangeven niet meer naar fysieke stengels hoeft te hengelen, maar op rotondes is het lastig tiptasten met een yoke op z’n kant. Overpakken gaat niet, zodat je armen als dropveters in de knoop raken. Levensgevaarlijke ongein. Gelukkig kun je hem met een normaal rond stuur bestellen.

Ten slotte verbruikt hij met 20 kWh op honderd kilometer niet meer dan de vervette elektrische middenklasse-suv’s van het huis Volkswagen. Wie dat met zo’n gigantische en nog steeds geavanceerde auto kan, heeft recht op zijn eigenaardigheden. 0ok met die klotebanden en dat klotestuur blijft deze schaamteloze pretraket een meesterwerk.