‘De oorlog dwingt mij aan een nieuwe fase te beginnen’

‘Twee landen zijn mijn thuis geweest: Iran en Oekraïne. In Iran sterven nu meisjes en vrouwen, die het geweld van de zedenpolitie niet langer accepteren. In Oekraïne sterven jongens en mannen, in de oorlog met Rusland.

„De oorlog dwingt mij een nieuw leven op te bouwen in een derde land. Ik moet vooruit. Terugkijken en huilen zitten niet in mijn karakter. Zo snel mogelijk wil ik zelf weer geld verdienen. Financiële zelfstandigheid is voor mij een voorwaarde om creatief te zijn.

„Ik put kracht uit mijn voornaam, Solmaz. Het is een Turkse naam. Ook veel meisjes in Iran heten zo. Mijn vader heeft die voor mij uitgekozen. De betekenis is: ‘plant die altijd bloeit’, ‘plant waarvoor het altijd lente is.

„Dat is wie ik ben: vol energie, altijd op zoek naar nieuwe indrukken en ideeën. I was created to create. Mijn leven is een reis. Ik hoop dat die lang mag duren en me ver zal brengen.

„Ik ben opgegroeid in Iran. Op mijn negentiende ben ik naar Kiev gegaan, voor een studie architectuur. Daar heb ik langer gewoond en gewerkt dan in mijn geboorteland.

„Ik wás iemand in Oekraïne. Ik was bekend als interieurontwerper, meubelontwerper, modeontwerper, beeldend kunstenaar. Ik kreeg ook opdrachten in Denemarken, Turkije, Dubai, Zanzibar.

„Bommen hebben me verjaagd uit mijn huis en studio in Kiev. Ik riep tegen buren en vrienden: ‘We moeten vluchten, anders wordt dit onze dood!’ Verstijfd van angst bleven de meesten. Ze waren bang op reis te sterven. Ik ben gegaan, met mijn twee zonen. Hun vader, mijn ex-man, vecht aan het front.

„Na mijn Iraanse levensfase is nu ook mijn Oekraïense voorbij. Definitief. Economisch ging in Oekraïne al slecht. Nu wordt het ook nog eens verwoest.

„Ik bel en app met vrienden in Kiev, die zeggen en schrijven: ‘Jij hebt Oe-kraïne zo veel gegeven; het zal niet meer in staat zijn jou iets terug te geven.’ Het land is kapot. Ruim honderd interieurs en meer dan vijftig meubel is heb ik ontwerpen, zeven kunstinstallaties, modeshows, seminars.

„Op twee manieren denk ik na over mijn toekomst. Ik probeer zowel mijn dromen als mijn gevoel te volgen. Mijn dromen zijn heel duidelijk. Ik wil opdrachten krijgen in westerse landen. Dáár ligt mijn toekomst – niet in Oost-Europa, minder het Midden-Oosten.

„Mijn gevoel is onbestemd op dit moment. Letterlijk met lege handen zijn wij in Nederland aangekomen, nu net een half jaar geleden. Langzaam begin ik hier te aarden, maar het zal nog tijd kosten om weer vaste grond onder m’n voeten te voelen.

„Het zal me lukken. Als ontwerper en kunstenaar ben ik gewend uitersten te verbinden. Ik werk veel met beton. Dit harde materiaal, met z’n kille uitstraling, meng ik met zachtheid en warmte. Tapijten, rijk beschilderd ceramiek. Zachte stoffen, warme kleuren. Ik laat zien hoe je zogenaamde contrasten met elkaar in harmonie kunt brengen. Mijn werk is eclectisch, een bewuste mix van stijlen: structuralistisch, minimalistisch, oosters; industrieel én huiselijk.

„We wonen nu in Helmond. Drie dagen in de week werk ik voor designbureau D/Dock in Amsterdam. Tweemaal twee uur ben ik onderweg tussen huis en werk. Dat is het méér dan waard. Ik krijg kansen, doe inspiratie op, kan doorgaan mezelf te ontwikkelen.

„Ik hoop een werkvergunning voor Nederland te krijgen. Mensen hebben hier een open geest, ze zijn nieuwsgierig, ze werken hard. Dat past bij mij.

„Voor mijn nieuwe collega’s in Amsterdam heb ik een kunstinstallatie gebouwd, met de titel Lets life countinue, als dank voor hun hulp en warmte. Lege dozen, die ik her en der heb gevonden, vormen de basis hiervan.

„Dát ben ik: veelzijdig, veelvormig en leeg, op dit moment. Met volop ideeën en energie om dozen vol nieuwe verrassingen te vullen.”