‘De man uit Rome’: een arbiter des geloofs is nergens meer welkom

Film is een religieus medium. Op het witte doek gebeuren wonderen: doden herrijzen, zieken genezen, mensen vliegen op bezemstelen. Maar voor het Vaticaan doen wonderen er echt toe. Kerkelijke bureaucraten reizen rond om bedrog en natuurlijke oorzaken uit te sluiten. Dat voorkomt wonder-inflatie en bevestigt het Vaticaanse gezag.

In De man uit Rome laat de sceptische priester Filippo een spoor verminkte wonderen achter. Ditmaal stuurt het Vaticaan hem naar Limburg: een wenend Mariabeeld ging daar viraal. Filippo treft een dorp dat fanatiek aan zijn wonder hecht: flashbacks tonen een schietpartij waarbij vier jaar eerder elf scholieren stierven. Maria biedt troost, Filippo’s debunking stuit op diepe vijandigheid. Gelooft hij zelf nog wel, vraagt de moeder wier huis een bedevaartsoord werd. Een gevoelig punt: de priester beleeft een geloofscrisis en lijdt aan helse maagpijn. Dochter Térèse, die sinds de schietpartij zwijgt, denkt dat Filippo een rol speelt in het wonder. Zijn scepsis wankelt.

https://www.youtube.com/watch?v=7GI7mhn1qbU Lees ook een interview met regisseur Jaap van Heusden over ‘De man uit Rome’

In De man uit Rome vormen rouw, seksuele aantrekkingskracht, wensdenken en twijfel een intrigerende kluwen. Is Térèse een primitieve heilige met een ongelovige Thomas als kroongetuige? Is een causale keten van onwaarschijnlijkheden niet gewoon een wonder? Moet je gelovigen hun therapeutische wonder gunnen of is zulke valse troost neerbuigend?

Alles heeft een verklaring, maar film is een religieus medium: zolang het donker is, geloof je. De man uit Rome is een prettig onmodieuze film die volksgeloof niet op folkloristische of magisch- realistische wijze benadert. En relevant: we leven niet in een onttoverde wereld, sociale media bulken van de satanische complotten, heiligen en wonderen. Maar een arbiter des geloofs als Filippo is nergens meer welkom.