De levenslessen van Mauro: ”Ooit was ik ‘dat zielige jongetje’’

‘Het afgelopen jaar is geweldig begonnen en geëindigd voor mij. In januari kreeg ik de Nederlandse nationaliteit. In december kwam het allereerste product van mijn eigen bedrijf, een kledingstuk, op de markt.

„Ooit was ik ‘dat zielige jongetje Mauro’. Ik zeg dat bewust zo afstandelijk. Tien jaar geleden stond ik in het middelpunt van een publiciteitsstorm. Lange tijd heb ik eraan teruggedacht alsof het over totaal iemand anders ging dan over mij. In november 2011 zat ik in het tv-programma Pauw en Witteman, waar ook een staatssecretaris aan tafel zat. Een fragment uit dit programma is eindeloos bekeken op YouTube. Die staatssecretaris, Henk Bleker, duwde een briefje onder mijn neus: of ik mee wilde naar de voetbalwedstrijd Twente-PSV. Ik antwoordde: ‘Nee, mooi niet.’ Achteraf denk ik dat hij op een onhandige manier lief voor me probeerde te zijn.

„Zestien, zeventien, achttien jaar was ik, en voortdurend in het nieuws. Er liep een actie met een petitie voor mij, die door honderdduizend mensen is ondertekend: ‘Mauro moet blijven!’ Een foto van mij, huilend, stond in alle kranten. Ik zat in die jaren bij gesprekken met ambtenaren en advocaten die ik amper begreep. Wat ik er vooral van meekreeg, was het gevoel van: ze willen me kwijt, ik word nóg een keer een vliegtuig in gegooid – weg met dat joch!

„Als knulletje van negen jaar was ik in Angola op een vliegtuig naar Portugal gezet, waarna ik uiteindelijk in Nederland terecht ben gekomen. Ik ben hier opgevangen in een fantastisch pleeggezin. Ik kreeg een veilig thuis als kind en puber. Maar jarenlang liep ik ook steeds met die donderwolk boven mijn hoofd: ik kon ieder moment het land weer uitgeknikkerd worden.

„De overheid zwichtte, met een truc: ik mocht nog even blijven, met een studievisum. Er werd voor mij beslist dat ik een ict-opleiding moest gaan volgen. Dat zou me zogenaamd helpen, later in Angola. Het bleef namelijk wel de bedoeling dat ik uiteindelijk weg moest uit Nederland. Ik had niks met ict. Ik kon ook niet weten wat zo’n opleiding inhield. Ik heb het gedaan. Het was best leerzaam, maar m’n hart lag er niet.

„Nog een tijdlang werd ik herkend op straat, of op school, zo van: ‘Hé, ben jij die Mauro, die mag blijven?’ Ik vond dat vervelend. Ik wilde daar niet steeds aan herinnerd worden. De angst en het verdriet in m’n binnenste waren nog te groot en te vers.

‘Maar nu, sinds een jaar of vijf, kijk ik anders naar mijn verleden. Dat komt doordat ik zelf vader ben geworden. Tijdens de zwangerschap van mijn vriendin begon ik na te denken over mezelf. Was ik écht blij met de komst van ons kind? Ja – maar ik was ook bang. Was ik wel klaar voor een kind? Ik realiseerde me dat mijn onverwerkte verleden in de weg zou kunnen staan van mijn eigen, persoonlijke groei – en daarmee van de ontwikkeling van ons kind. Daarover ben ik boeken gaan lezen, films gaan kijken.

„Ik had niet beseft dat een kind, je eigen kind, zo’n fantastische verandering in je leven kan brengen. Ik hou zielsveel van mijn vriendin, van mijn pleegouders en pleegbroer, van heel veel mensen. Maar de liefde voor mijn eigen kind is van een andere categorie. Voor het eerst kreeg ik in Nederland écht familie, een meisje dat leeft omdat ik leef. We hebben haar de naam Nova Lou gegeven. Voor ons betekent dat: nieuw leven. Zelf leef ik ook opnieuw, door haar komst.

„Ik leef gezonder sinds ik vader ben. Meer sporten, bewuster omgaan met eten en drinken. En ik ging me afvragen: hoe kan ik met mijn werk een bijdrage leveren aan een betere wereld? Ik kwam een uitspraak van Gandhi tegen: ‘Be the change you want to see in the world.’ Het staat niet vast dat hij dit ooit echt heeft gezegd. Maar wat maakt het uit? Ik wil nu zélf iets doen met een verandering die de wereld dringend nodig heeft.

‘Ik was systeembeheerder op een scholengemeenschap in Eindhoven, maar mijn echte interesse ligt bij kleding. Al sinds ik tiener ben, houd ik van kleren kopen. Maar ik begon ook steeds meer de negatieve kanten van de kledingindustrie te zien. Ik ging erover lezen: over uitputting van de grond door katoenteelt, over vervuiling door chemicaliën om textiel te verven, over de immense CO₂-uitstoot, over uitbuiting van meisjes en vrouwen in kledingfabrieken.

„Een jaar geleden heb ik mijn baan opgezegd. Ik werk nu aan de ontwikkeling van mijn eigen kledingmerk. Volledig duurzaam. Mijn eerste kledingstuk is sinds december te koop: een onderbroek voor mannen, een zuiver natuurproduct en door mijzelf ontworpen, samen met een vriendin. Hierna volgt er één voor vrouwen, dan undershirts – en zo bouwen we de hele lijn op.

„Ik wil niet alleen maar het verhaal vertellen over misstanden in de kledingindustrie. Ik wil laten zien hóé het beter kan, en dát het beter kan. ‘Be the change!’, kortom.”