N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Theater In ‘De nieuwe man’ combineert gezelschap De Hoe een sterk gevoel voor melancholie en romantiek met een scherpe analyse van de veranderde politieke tijden.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/03/data84032184-f583e0.jpg)
Foto Koen Broos.
Peter en Natali hebben elkaar twintig jaar niet gezien als ze elkaar per toeval tegenkomen op het vliegveld van Rome. Voor wie de klassieker De man die zijn haar kort liet knippen van gezelschap De Koe zag, is het een melancholiek weerzien: in die voorstelling waren we getuige van een man en een vrouw die ondanks hun wederzijdse aantrekkingskracht maar niet nader tot elkaar konden komen. In het vervolg (na de recente fusie tussen De Koe en Hof van Eede onder de naam De Hoe) blijkt dat nog steeds waar. Oud zeer en een onderliggende machtsstrijd werpen een schaduw over de reünie van Peter (Peter van den Eede) en Natali (Natali Broods). Bovendien wordt een toenadering bemoeilijkt doordat Natali zich bij het populistisch-rechtse Lega Nord heeft aangesloten.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2019/05/web-2305culwolfonlinejpg.jpg)
Opvallend kwetsbaar
Het gekibbel en geflirt wordt gadegeslagen door een derde personage: de echtgenoot van Natali (Willem de Wolf), die als spindoctor voor Lega Nord werkt. Natali blijkt de ontmoeting te hebben geënsceneerd – met welk doel precies blijft prikkelend onduidelijk. Haar man simuleert een telefoongesprek om het tweetal van dichtbij te kunnen afluisteren (een hilarische vondst die De Wolf ten volle uitbuit, en hem bovendien de kans geeft onderonsjes met het publiek aan te gaan), en raakt steeds verontruster over de overduidelijke vonk die weer overslaat.
De nieuwe man is, vergeleken met andere recente voorstellingen van De Koe, opvallend kwetsbaar van toon. Waar de personages in het verleden verstrikt bleven in hun eigen ego en betweterigheid, durven ze zich hier wat meer bloot te geven, waardoor hun liefde ontroerend tot leven komt. Tegelijkertijd laten de makers het persoonlijke en het politieke sluw door elkaar lopen. De nieuwe man werkt ook als metafoor voor de toenadering tussen de politieke mainstream en radicaal rechts: hoe veel fascisme accepteer je om met elkaar het bed of de macht te kunnen delen?
