De geschilderde kaboutertjes van Dvorák

De poëtische toonschilderingen (Poetické nálady, opus 85) van Antonín Dvorák, die hoor je niet vaak. Dvoráks late symfonieën zijn bekend, zijn Slavische dansen ook, en allerlei muziek met strijkers in de hoofdrol. Maar op die ene Ges-groot Humoresque uit de muziekdoosjes na is zijn pianomuziek vrijwel onbekend. Onterecht vindt pianist Leif Ove Andsnes, blijkt, geheel terecht. In een lockdown studeerde hij op de dertien ‘schilderijen’ die Dvorák in zijn latere leven, in 1889 componeerde.

Wat er ook op het schilderij staat, een oud kasteel, een lentedans, een kabouterdans, een serenade, alles heeft een weemoedige ondertoon en stevige wortels in Oost-Europese volksmuziek. Op een Saint-Saënserig lichte, bijna jazzy ‘Nocni cestou’ (nachtelijke weg) loop je naar het naar binnen gekeerde ‘Na starém hrade’ (in het oude kasteel) en dans je verdrietig verder met ‘Vzpomináni’ (lijdensreverie) richting een dorp van griezelige dansende kabouters in ‘Rej skritku’ (Kabouterdansen), om daar toch één lief klein kaboutertje tussen te vinden. Ook de ‘Serenáda’ is een aanrader.