De dieptrieste, gewetenloze vampier Pinochet wil eindelijk dood in ‘El Conde’

Zwarter dan El Conde (De graaf) voelen satires zelden, maar dat is waarschijnlijk precies de bedoeling van de Chileense regisseur Pablo Larraín. Zo zitten al in de eerste minuten gruwelijke beelden van Augusto Pinochet – dan nog een achttiende-eeuwse Fransman met de naam ‘Claude Pinoche’ – die het hoofd van een jonge prostituee tot pulp slaat. De toon is gezet. In Larraíns nieuwe film is de Chileense dictator eigenlijk een eeuwenoude vampier. Hij nam door de geschiedenis uiteenlopende identiteiten aan en trok van land naar land om de heersende klasse te beschermen tegen revoluties. Hij belandde in Chili omdat dat land geen koning had en hij dat zo graag wilde zijn, legt de wat kakkineuze én zeer herkenbare Britse vertelstem uit.

Ondertussen leren we dat de 250 jaar oude vampier eindelijk heeft beslist te sterven. Vooral uit ijdelheid, hij vindt het vernederend dat hij wordt gezien als dief. Maar doodgaan lukt niet; zijn hebberige familie houdt hem stiekem in leven omdat ze willen graaien in wat er nog overblijft van zijn frauduleus vergaarde fortuin. Ze nodigen een non met boekhoudkundig talent uit om te ontdekken waar Pinochets verstopte miljoenen zitten.

https://www.youtube.com/watch?v=YGvX7ma7Xnk Lees ook een interview met Chas Gerretsen, de Nederlandse fotograaf die in 1973 de iconische foto van Augusto Pinochet maakte

De kracht van de film is niet dit verhaal of de vele grappige oneliners. Het zijn vooral de beelden die vaak tegelijkertijd geestig, luguber en veelzeggend zijn, zoals Pinoche die het bloed van Marie-Antoinettes guillotine likt. Geregeld is de film in zwart-wit ook wondermooi; zonde dus dat de film vooral online op kleine schermen zal worden gekeken.

El Conde voelt na de drie films die Larraín eerder maakte over de dictator ook als een finale afrekening. De Chileense regisseur laat Pinochet voortstommelen met zijn rollator, tevergeefs kijken of zijn buste al in zijn oude presidentiële paleis staat en potsierlijke pogingen doen een vrouw te versieren die hem veracht en zijn kleindochter zou kunnen zijn. Larraín wil duidelijk dat de door hem gehate dictator niet alleen als een gewetenloze bloedzuiger wordt herinnerd, maar ook als een dieptreurig figuur.