Dansend gaat ICK Amsterdam op zoek naar nieuwe manieren van leven

Al enige tijd werkt het choreografenduo Emio Greco en Pieter C. Scholten in hun voorstellingencyclus We naar het einde der tijden zoals wij die kennen. Want, voor degenen die het nog niet wisten, we leven in een tijd van transitie, een maatschappij op drift, een veranderend klimaat, bedreigde natuur. Linksom of rechtsom, we moeten een andere manier van samenleven met elkaar en de natuur vinden en Greco en Scholten, niet voor een kleintje vervaard, willen daarvoor perspectieven aanbieden.

De tijden zoals wij die kennen zien we bij het begin van Anybody out there? in razend tempo voorbijtrekken op filmbeeld, en tijdens het stuk komen bekende stukken muziek voorbij. Maar het stuk blijft nog vaag in zijn bedoeling, ook al omdat het bij deze choreografie voor vier dansers, twee danseressen en twee percussionisten een voorstudie voor een opera betreft.

Geslaagd is wel de indruk van gejaagde energie die een groot deel van het stuk typeert: met grote halen, lijnen die sterk naar buiten gericht zijn, up-tempo, met een energie die versterkt wordt doordat bijna alle frasen synchroon worden uitgevoerd.

Veel minder sterk zijn de korte soli tussendoor, waarin de danser wild kronkelt als door een zwerm insecten aangevallen – of als een slang die zich van zijn oude huid tracht te ontdoen? Hoe aantrekkelijk ook, heel origineel of opmerkelijk is de geluidscompositie niet van watergedruppel, vogelgekwinkeleer, harteklop, percussie van Agostino Sequeira en Dániel Bolba op trom, elektronische drums en marimba’s. En bijna goedkoop is het ontroerende lied Jesus’ blood never failed me yet (Gavin Bryars/ Tom Waits) tot slot.

The ritual van Sedrig Verwoert gaat ook over transitie, maar dan van het individu, zijn gender en lichamelijke expressie. Verwoert (die ook ‘young creative’ is bij Het Nationale Ballet) danst een duet met de sterke Alanna Archibald, live op het toneel begeleid door muzikanten Phantom Wizard en Ranie Ribeiro op onder andere fluit en harp.

Verwoert onderzoekt in het duet hoe hij en Archibald zich in wisselende kostuums en op verschillende manieren, in alternatieve rollen verhouden tot elkaar en hun omgeving. Interessant gegeven, en soms ook mooi uitgewerkt in beweging. Het oplopende tempo en de steeds krachtiger bewegingen suggereren daadwerkelijk een soort ritueel, maar Verwoert lijkt soms te zeer gevangene van zijn hang naar esthetiek, naar elegante, klassieke belijning – juist het grillige maakte zijn eerdere werk boeiend. Als beginnend choreograaf is hij vooral nog zoekende naar hoe hij zich tot zijn materiaal zal verhouden.