Phoebe Bridgers zingt als een engel (maar klinkt als de duivel)

Laat je niet bedriegen door de liefelijke stembanden van Phoebe Bridgers. Ze zingt als een engel, maar wie goed luistert, hoort de duivel. Met volle teugen valse lucht blaast de Amerikaanse singer-songwriter haar woorden als donsveertjes over de Amsterdamse Afas Live, maar zodra ze omlaag zijn gedwarreld, blijken het getuigenissen te zijn uit de diepste krochten van een inktzwarte ziel.

Bridgers maakte twee indrukwekkende platen waarop ze zichzelf binnenstebuiten keerde. Op Stranger in the Alps (2017) en Punisher (2020) combineerde ze mierzoete doch bloedstollende ‘murder ballads’ (‘You Missed My Heart’) met klaagzangen over mentale worstelingen en radeloosheid (‘Funeral’). Tussendoor begon ze nog twee andere bands: Better Oblivion Community Center (met Conor Oberst van Bright Eyes) en Boygenius (met bloedzusters Julien Baker en Lucy Dacus).

Terwijl Bridgers tijdens de pandemie eindeloos in haar pyjama streamde vanuit haar slaapkamer (én het Witte Huis) blijkt ze post-corona behalve credible indie-artiest óók opeens tieneridool te zijn geworden. De Afas Live staat vol met gillende meisjes die ieder woord, gebaar of intro onmiddellijk belonen met uitzinnig gejoel – óók als Bridgers volkomen achteloos meldt dat ze vorig jaar een abortus heeft ondergaan „For no other spectacular reason that I don’t want a kid” en vervolgens moest toezien hoe „the fucking Supreme Court completely fucked us”.

Lees ook het nterview met Phoebe Bridgers: ‘Naakter dan een skelet kun je niet zijn’

Tot op het bot

Als ze in ‘Halloween’ fluisterzingt hoe ze de slachtoffers in de ambulances die haar ’s nachts wakker houden stiekem dood wenst („Somebody better be dying”), giert iedereen uit volle borst mee. Wanneer ze in ‘Smoke Signals’ opzettelijk de slotregels van het laatste couplet inslikt, krijsen alle meisjeskelen keihard: „FUCK THE COPS!!!”

Mentaal mag Bridgers dan tot op het bot gaan (wat de bandleden in skeletten-joggingpakken lijken te symboliseren), tegelijkertijd viert ze haar geestelijke wankelmoedigheid door te flirten met macho metalclichés. De vrolijke hit ‘Kyoto’ speelt ze op een angstaanjagend puntige gitaar die zelfs de meest bloeddorstige blackmetalband nog te afzichtelijk zou vinden. Bij de merchandisestand vliegen shirts met bloed, vlammen, schedels en bliksemschichten over de toonbank.

En toch blijft de opsmukloze show puur en oprecht. Het is een troostende eredienst waarin Bridgers voortdurend over haar fans blijft waken. Zodra die flauwvallen, legt ze de show stil om hulpdiensten en water te laten aanrukken. Pas als ze zeker weet dat iedereen weer oké is en ze in ‘I Know The End’ de regels ,”either way, we’re not alone” heeft gezongen, duikt ze zelf de zaal in.