Column | Trots op cacaoluchten

Als ik dan al ergens trots op zou moeten zijn als inwoner van de gemeente Wormerland, dan was het de cacaolucht die zo nu en dan overwaaide. De dorpelingen zeiden het tegen mij als het in de lucht hing, soms gingen ze er speciaal voor staan om het op te snuiven, het hoofd een beetje scheef. Als connaisseurs wanneer er een goede fles wijn wordt geopend. Op den duur ging ik zelf ook zo doen tegen mensen van buiten.

Schuin staan, even stoppen.

„Ruik dit even… Hebben jullie niet, hè?”

Om daarna af te sluiten met: „Cacaolucht, heerlijk.”

Afkomstig van de Olam-fabriek in Oostzaan, waar ze ook die vieze Oreo-koekjes maken – die zwarte rondjes met witte vulling.

Sla ik dinsdag het Noordhollands Dagblad open, hebben ze opeens nieuws gemaakt. De Oreo-koekjes zijn zo zwart omdat ze bij het productieproces grote hoeveelheden giftig ammoniak met cacaobonen vermengen. Het was geheim, maar de overheid wist er wel van.

De gezondheid heeft er niet onder geleden, weet ik inmiddels, het milieu wel.

De gezondheid heeft er niet onder geleden, weet ik inmiddels, het milieu wel

In het dorp gingen ze er niet gebukt onder.

‘Zit je weer te zeiken”, zei d’r een die ik trof bij de Turkse kleermaker toen ik mijn colbert kwam halen. Ik antwoordde dat ik het helaas allemaal ook niet verzon. Kon ik al die ellende maar zo goed verzinnen, dan was ik rijk geweest. Ik somde gewoon feiten op, zoals ik had gedaan toen ze de ruiten van de dierenwinkel hadden ingeslagen en ook toen uit een verhaal van de gevreesde onderzoeksredactie van NRC bleek dat Wormer zo’n beetje de spil was van het ‘dark web’.

Daar had ik ook niet om gevraagd.

„De duivel schijt gewoon op de grote hoop”, gooide ik er een spreekwoord in. Ik wist eerlijk gezegd niet of ik het goed gebruikte, maar de man begreep in ieder geval wat ik bedoelde.

„Ja, een grote hoop ja”, zei hij. „En niemand die er last van heb, en jij gaat ernaast staan snuffelen. En lekker dat-ie het vindt.”

Daar had hij natuurlijk wel een punt, want zo leuk is het niet om mij tegen te komen als je net in het Noordhollands Dagblad hebt gelezen dat je niet meer trots mag zijn op je cacaolucht uit je cacaofabriek.

„Dit is waarom ik geen kranten meer lees”, zei de man, „altijd wat te zeiken. M’n luchten nemen ze mij niet af.”