Column | Transferslachtoffer

Natuurlijke dood? Dat was het eerste wat ik mij afvroeg toen ik hoorde dat Gorbatsjov was overleden. Of toch depressief uit een ziekenhuisraam gekukeld? En wat leren de kinderen op Thierry’s kersverse Renaissanceschooltje over de grote man achter de glasnost en de perestrojka? Dat hij een bevrijder was? Of dat deze bruut die mooie, humane, vrije, democratische Sovjet-Unie om zeep heeft geholpen? En dat hij in 1989 die prachtige Berlijnse Muur heeft laten vallen? Bemoeit Baudet zich met de geschiedenislessen op die verfrissende opleiding in Almere?

Ondertussen begrijp ik dat Poetin niet naar de begrafenis van Gorbatsjov kan omdat het niet in zijn werkschema past. Hij moet komende weken nog zeker twintig oligarchen en hun families vakkundig liquideren. Dus: drukdrukdruk.

Afgelopen donderdag speelde ik in het kleine en zeer leuke DRU-theater in het Achterhoekse Ulft. Daar waren ze verbijsterd dat ik gewoon was komen opdagen. Want ik kwam toch uit Amsterdam? En was ik niet voor Ajax? Ik bevestigde dat ik daar al 51 jaar een seizoenkaart heb. Waarom zou ik niet naar Ulft gekomen zijn? Ze waren bang dat ik elders in een groter theater meer kon verdienen en dat ik dus zou weigeren om in zo’n kietelzaaltje mijn cabareteske fratsen te vertonen. Ik opperde dat ik toch een contract had. Ze begonnen keihard te lachen. Contract? Contract? Dat zijn waardevolle vodjes. Dat wisten de broertjes De Boer in 1998 al. Of ik kranten las?

We namen geamuseerd het noodlot van de arme Ajax-speler Álvarez door. Hem waren zomaar tientallen miljoenen door zijn neusje geboord. Die had hij namelijk bij het Londense Chelsea kunnen verdienen. Dat Chelsea was toch ooit van die Roman Abramovitsj? Leeft deze weldoener nog? Of is hij ook al op volle zee ietwat ongelukkig van een van zijn miljoenenjachten gekukeld?

Ik besloot ter plekke om mijn gage van die avond aan transferslachtoffer Álvarez te schenken. Voor de geleden schade. Volgens de Ulftenaren kan De Graafschap dat geld beter gebruiken. Inmiddels begrijp ik dat de Ajax-manager Gerry Hamstra in het heetst van de strijd voor fucking nobody is uitgemaakt. Johan Remkes krijgt het nog druk. Als-ie klaar is met het kalmeren van de boze boeren kan hij meteen naar de Johan Cruijff Arena om daar de scherven te lijmen.

En begrijp ik nou dat voetbalclubs geen microfoon boven hun harde supporterskernen mogen hangen om goed te horen wat voor gezelligs ze nou precies roepen en zingen? Dan schendt de club namelijk de privacyregels van die lieverds. Het lijkt mij inderdaad heel erg als je als supporter apengeluiden maakt naar een donkere speler, dat dat dan door je club wordt vastgelegd. Ik zou later trouwens altijd ontkennen dat ik het tegen die donkere doelpuntenmaker had. Gewoon keihard volhouden dat je oerwoudgebrul tegen de hoekvlag gericht was. Omdat je nou eenmaal een aangeboren hekel aan hoekvlaggen hebt. Er is vast wel een vuige advocaat te vinden die mij wil verdedigen. En wat zijn oerwoudgeluiden? Probeer die nog maar eens te vinden op onze verwoeste planeet. Alle bossen zijn inmiddels gekapt of verbrand.

In ons land ging deze week het laatste stukje Peel in de hens. En vrijdagochtend vroeg stond een flink stuk bos bij het Brabantse Best in de fik. Daar hadden zwaar gestoorden bij een speurtocht brandende waxinelichtjes tussen de kurkdroge bomen gezet. Ik herhaal: brandende waxinelichtjes tussen de kurkdroge bomen! In alle bejaardenhuizen gebruiken ze tegenwoordig waxientjes op batterij zodat de dementen niet te vroeg gecremeerd worden. Maar de bedenkers van deze speurtocht wisten niet van het bestaan van die dingen. We mogen trouwens blij zijn dat de brandweerlieden nog een paar laatste druppels bluswater uit hun brandslangen hebben kunnen persen.

Ondertussen zie ik dat ons land zwaar op alle vingers wordt getikt. Zowel over ons slappe stikstofbeleid als de schofterige opvang van de asielzoekers. Code schaamrood. Maar gelukkig hebben we dit weekend ons nationale stikstoffestival op Zandvoort waar we boven de bolides naar elkaar kunnen brullen hoe goed het gaat.

Met de wereld? Nee, met Max.