We reden naar Groningen, Eva Hoeke lag achterin onder een jas, ik zat op de bijrijdersstoel. Nederland is opeens heel groot als je door schemer en regenslierten naar Groningen rijdt. De Afsluitdijk. Ik krijg altijd zin in het Kazemattenmuseum. Zouden er ooit mensen spontaan stoppen? Is daar nog markt voor? Ik heb het thuis een keer voorgesteld aan de groep, op weer zo’n zaterdag. Of we met z’n allen daarnaartoe wilden? Lucie van Roosmalen (8) leidde het verzet, ze zei dat ze blij was dat ik nog steeds geen rijbewijs heb omdat ze ook wel weet dat ik ze anders in de auto zou proppen.
Mijn ouders hadden dan wel geen gezag, ze dreven wel hun zin door. Tot de puberteit was ik nog nooit op vakantie geweest, ja naar de boerderij van tante Ied in Oirschot, maar dat telde niet. Van verstoppertje in het maisveld kreeg je uitslag, het spannendste wat we daar ooit deden was het omdraaien van dag en nacht in wat vroeger een koeienstal was.
Ze dreven ons de Mazda 323 in met goedbedoelde dagtripjes die niets kosten. Naar de glasblazerij in Doesburg. Naar Elten in Duitsland en daar dan constateren dat het dorp even bij Nederland hoorde. Naar Zeeland voor een kopje koffie in de buurt van de Deltawerken. Het regende toen ook en mijn vader zei dat de de zee rustig was.
Toen ze pas wat hadden, gingen mijn ouders ook wel eens met elkaar naar auto’s kijken
Naar Schiphol om vliegtuigen te kijken. Op tuinstoelen op een grasheuvel, gesmeerde boterhammen mee. Toen ze pas wat hadden, gingen mijn ouders ook wel eens met elkaar naar auto’s kijken. Er zijn foto’s van de dag dat ze voor het eerst een file zagen. Ze konden er smakelijk en tegelijk zouteloos over vertellen. Over dat ze een half uur voor een open brug hadden gestaan. Dat ze aan kwamen rijden en het wegdek omhoog zagen gaan. En weer naar beneden. En die keer dat ik mijn jas was vergeten in het Autotron.
We waren de Afsluitdijk nog niet af of we belandden in een file. Agenten met zoeklichten in de berm. Zwaailichten in de inmiddels stromende regen. Bij Zurich was een vrachtwagen gekanteld, geen doden of gewonden, wel honderden kartonnen dozen op het wegdek.
We reden er stapvoets voorbij.
Het was een belevenis die ik mijn ouders met terugwerkende kracht gunde. Voor dat soort verhalen is geen publiek meer.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
Leeslijst
