Volgens de Mediawet mag de overheid zich niet inhoudelijk met de NPO bemoeien, maar Mona Keijzer (BBB) deed het deze week in de Tweede Kamer voor de zekerheid toch maar even. ‘Waarom niet?’, zal ze gedacht hebben, ‘de overheid bemoeit zich toch ook met de vissers en boeren. Nou dan.’
Mona is, weet ik uit ervaring, in het echt heus een aardige vrouw, maar politiek gezien kun je er geen land mee bezeilen. Ze roept maar wat, en of wat zij roept nou kan of niet kan, doet er voor haar niet zo heel erg toe. Wat riep ze dit keer?
Dat Radio 2 mag verdwijnen.
En dat de NPO zich vooral moet beperken tot regionaal nieuws en meer programma’s over regionale cultuur graag.
Ik bleef haken aan het laatste.
Wat is regionale cultuur?
Krijgen we het bloemencorso voortaan live op de staatszender? Of krijgt ieder gebied of gebiedje zijn eigen zender. Ik vermoed het laatste. Iedere gemeente zijn eigen kanaal en het grote geheel overlaten aan SBS en RTL.
Nog een extra reden om mijn postcodegebied met piepende banden te verlaten. De cultuur hier is Wolter Kroes. Krijgen we dat dan iedere dag? Of krijgen we het ook te zien als brassband ‘Eensgezindheid’ weer eens uitrukt?
Cultuur en nieuws voor en vanaf de vierkante centimeter, zodat we ons over de rest van de wereld geen oordeel meer hoeven aan te meten. Dat is toch niets dan narigheid en ellende. Liever goedwillende amateurs dan professionals van ver, zodat de gewone man of vrouw ook nog het idee krijgt dat de top te bereiken is. Achterwerk in de kast voor volwassenen. Zo denkt Mona Keijzer ook over eten. Een stukje vis, een bord met vlees, een bak vanillevla en op vrijdag, zaterdag en zondag een bak chips op de bank is lekkerder dan altijd geëxperimenteer met buitenlandse gerechten.
Terug naar ons, terug naar de binnenwereld waar het leven al zwaar genoeg is, want ieder huisje heeft z’n kruisje, dat hoef je Mona heus niet te vertellen. Laat haar lekker dingen doen voor de mensen dichtbij huis, ellende van buiten staat ons geluk alleen maar in de weg. Het leven is een zelfgebakken taart, regionale cultuur is de dot slagroom die je er soms gratis bij krijgt.
Cultuur: leuk om naar te kijken, of juist niet, je moet er verder niet te ingewikkeld over doen. Lees eens een streekroman in een groot lettertype, dat zijn tenminste verhalen die je na kunt vertellen. Herkenbaarheid is een groot goed.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
