Column | Harry en Meghan zijn sneu. Geef ons fictie!

Iedereen kijkt, ik ook. Netflix gaf Harry & Meghan vrij, althans de eerste drie afleveringen van een zesdelige documentaire en ik heb er zin in, ben van plan de boel te bingen. Maar na een minuut of tien heb ik al genoeg, bijvoorbeeld van die hooggespannen clichés (de Britse prins Harry: „This is a great lovestory”; hertogin van Sussex Meghan Markle: „Ze vernietigen ons”) en begin ik niet ter zake doende dingen te denken als „konden die mensen zich niet even behoorlijk aankleden?” Dat is een stomme gedachte, laat ze! Maar verder is er niets om op te letten. Sneu zijn ze wel, die twee. Maar sneu is niet genoeg. Na 20 minuten zijn mijn gedachten niet langer te houden, ze dwalen steeds af. Zo heeft het geen zin. Ik verlaat de serie.

Wat had ik dan verwacht? Feiten zijn niks, fictie is alles. Ja, stil maar, ik overdrijf. Feiten zijn veel waard. En fictie kan zoveel zand strooien dat feiten indutten. Maar feiten moeten gekanaliseerd worden. Door ingrijpen van een interviewer of door een scenarioschrijver die niet vies is van wat illusionisme waarmee hij de werkelijkheid opduwt. De vijfde reeks van The Crown, de serie over het Britse koningshuis, werd door betrokkenen verketterd. „Zo wás het niet” klonk het verontwaardigd. Nee, zo was het niet, vast niet. En dat hoeft ook niet. Het gaat om iets anders.

Het prinselijke stel Meghan en ‘H’ zoals zij Harry ongemakshalve noemt (haar ‘Aitch’ resoneert als ‘ouch’ – au!) vertelt over het leven aan het Britse hof. Dichter bij het vuur dan zij bestaat niet, neem maar aan dat hun waarheid waardevol is. Maar voor inzicht in de horror van het gekroonde hoofd is The Crown toch echt een betere bron. Er zullen allerlei feiten net even anders liggen, zo ‘lijkt’ prins Charles helemaal niet. Inderdaad. En toch, in The Crown kwamen vier versies van prins Charles voorbij en deze nieuwste is de beste, ook al lijkt acteur Dominic West inderdaad in de verste verte niet op hem. Desondanks maakt juist West voor het eerst woordeloos duidelijk hoe dat voelt: praten met mensen die alleen maar naar je luisteren omdat ze wel moeten. Eenzaam maar niet alleen noemde koningin Wilhelmina haar memoires en dat is wat deze fictie met de feiten laat zien.

Aflevering vier verdrinkt ons in de eenzaamheid van prinses Margaret. Elizabeth II, hun vorstin en haar zuster, verhinderde lang geleden haar huwelijk. Nu partyt ze nog één keer als vanouds met haar minnaar van veertig jaar geleden. Alleen al dat acteur Timothy Dalton hem speelt is een vondst: hij was ooit een atypisch emotionele incarnatie van James Bond en dat resoneert hier. Margarets verdriet is springlevend, het zijne is verwerkt. Zijn leven ging verder, zij bleef steken in allenigheid.

Zijn hun woorden feiten? Vermoedelijk niet en dat geeft niet. Hier ervaren we de berenklem van het hofleven.

De feiten bedriegen. Geef mij maar fictie.

Lees ook de recensie bij het verschijnen van de eerste delen van ‘Harry & Meghan’: Harry en Meghan praten vooral over racisme en roddelpers, maar zeggen weinig nieuws